"Serçe yavrusu, "bak anne" demiş, "ne kadar merhametli bir adam, gözleri yaş içinde." Anne yavrusunu ses çıkarmaması için uyarmış, "sen onun gözündeki yaşa değil, elindeki kana bak!" Zülfü Livaneli'nin okumuş olduğum kitapları içerisinde en sevdiğim kitabı bu oldu. Son Ada, gerçekten muhteşem bir kitaptı. İlk sayfasından son sayfasına kadar beni büyüledi. Okurken sanki o adada ben de varmışım gibi hissettim. Kitap bir adada geçiyor. Halkın, bir zamanlar son sığınak, yuva olarak benimsediği adanın zamanla haksızlığa uğradığıkları, zulüm gördükleri bir yere dönüşümünü okuyoruz. Başlarda birbirleri ile çok iyi anlaşan bir halkın bir olaya kör olması, onu görmemesi sonucunda neler yaşadığını görüyoruz. Bir adada kırk aile vardır. Kimsenin bilmediği bu adada bu insanlar her şeyden ve herkesten uzakta, olaysız ve kaygısız yaşamaktadır. Siyaset ve politikadan uzakta ve herkes birbiriyle eşit bir şekilde yaşamlarını sürdürürler. Ta ki o güne kadar... Bir gün bu adaya bir başkan, eşi ile birlikte yerleşir. Ada halkı ilk başlarda bu olaya ne kadar kaygılı olsalarda sonrasında başkanın adaya gelişini hoş karşılarlar. Biraz büyülenmiş gibilerdir. Bazı şeylere o kadar çok odaklanırlar ki çoğu gerçekçi gözden kaçırırlar. Başkanın gelişi ile birçok olay olur. Ada halkı bunları başta fark etmeseler bile sonradan fark etmeye başlarlar. Ancak iş işten geçer. Zülfü Livaneli'nin kalemine bayılıyorum. Okuduğum tüm kitapları da harikaydı ancak en sevdiğim kitabı Son Ada oldu. Muhteşem bir kurguydu. Huzuru ve sakinliği seçen insanların vahşete nasıl tanık oldukları, bunlara ne derece kör olduklarını okuyoruz. Kısaca muhteşem bir kitaptı. Mutlaka herkes okumalı. "Yasak tanımaz rüzgâr Zincir vurulamaz martıya Bir de insan kalbine."

Son AdaZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 201346 okunma

·

41 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hasret