Yazar Fernando Baez'in hüzünlü bir hikayesi var, hem hayatı hem de dolaylı olarak bu kitap ile alakalı olarak. Yoksulluktan ötürü çaresiz kalan ailesi, Baez'i henüz 4 yaşındayken bir kütüphaneye bırakır. Baez, bu kütüphanede oyuncaklar yerine kitaplarla haşır neşir olur. Bütün hayatı kütüphane olan Baez bir zaman sonra kitapların ve kütüphanelerin yok edildiği bir evrensel tarihi ele alan eseri kaleme alacaktır. Keza büyüdüğü kütüphanesi de yanındaki nehrin taşmasıyla sular altında kalmış ve kitaplar suyun akıntısıyla kaybolup gitmiştir.
İşte Baez, bu gerçek hikayenin yaşayanı olarak hem tarihte yaşanılanlar hem de kendi yaşadıklarını baz alarak yazıyor bu kitabı. Çünkü kitap hafızadır, geçmişidir insanın. ve Baez önce kişisel olarak yaşadığı bu ''hafıza kaybını'' daha sonra evrensel anlamda yaşayacaktır.
Bu eserinde Qin Shi Huang elyazması rulolarının yok edilmesinden İskenderiye Kütüphanesinin yok edilmesine, Cordoba imhasından, Savonarola’nın yakılmasına, Maya Metinlerinin yakılmasından, Kongre Kütüphanesi’nin yakılmasına, Nazi kitap kırımından, Bosna Hersek Ulusal Kütüphensi’nin yok edilmesine ve hatta Irak’ta kütüphanelerin yakılmasına kadar insanlık hafızasının çok büyük bir bölümüne hitap eden birikimlerin nasıl yok edildiğini ve nasıl sonuçlar doğurduğunu anlatıyor bizlere.
İyi bir kitabı öldürmek insan öldürmekle eşdeğer denir. Bu tam anlamıyla doğru bir önermedir. Hafızası, bilinci olmadıktan sonra insan olmanın hiçbir özelliği kalmıyordu, kalmadı da.
