Kitabın ilk cümlesinde yazan kişinin “Hasta adamım ben.” deyivermesi merakımı iyice cezbetti. Neden böyle başlanır söze derken kitap ilerledikçe bu sözün az bile kalmış olduğunu fark ettim. Kitap 2 bölümden oluşuyor; ilk bölümde anlatan kişinin (yazar bu kişinin tamamen hayal ürünü olduğunu söylüyor) yeraltı diye tabir ettiği derinliklerinde neler olduğunu görüyoruz. Öyle cesur ifadeler var ki her birimizin içinde bunlardan birkaçının olduğunu ama itiraf edemediğimizi düşünüyorum. İkinci bölümde ise bu düşünceler hikayelerle beslenmiş. Kitabın ismi içeriğine tam uymuş çünkü anlatılanlar hepimizin halı altına atmak isteyeceği düşünce ve duygularımız. Bazen anlatan kişi kendisine haksızlık mı ediyor diye düşünmedim değil belki de abartıyordu. Ama neden abartı olsun ki? Herkes mükemmel olsaydı bu kadar kötülük kimden çıkıyor olacaktı. Bence asıl mesele bu taraflarımızın da farkında olabilmekte çünkü her birimizde kesinlikle var olan duygulardı anlatılanlar. Bu kişi kitap boyunca birinin çıkıp ona hayır ya bu kadar değilsin demesini bekliyordu sanki. Belki de bu yazılanlar bir yardım çağrısıydı bilemiyorum. İnsanın kendi yeraltından bu kadar haberdar olması güzel bir şey ama bunu kabullenmek, saygı göstermek de önemli diye düşünüyorum. Kişi kendisine saygı duymayıp başkalarından saygı beklememelidir. Okuyanların fikirlerine açığım bu konuda. Bir de bir Oğuz Atay tutunamayanı karşımdaymış gibi hissettim. Okuyacak olanlara keyifli okumalar diliyorum

Yeraltından NotlarFyodor Dostoyevski · Gülhane Yayınları · 0128,1bin okunma

·

4 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Müzeyyen KAYA GÜLER