● Şairlere otopsi yapılmaz..● Hayatı; (Yaşanmış varsayılan)
Didem Madak’ın, annesi Füsun’la başlayan hikayesi, kızı Füsun’la son bulmuş ve yakalandığı kolon kanseri yüzünden tıpkı annesi gibi genç yaşta (41) yaşamını yitirmiş..
Anlayacağınız; Ne çocukken ne de anneyken Füsun’larına doyamamış bir şair..
O kendi deyimiyle “ütüsüz ve buruşuk gezdirdiği bir ruha sahip” ve diğer şairlerimiz gibi şair olma düşüncesiyle almamış kalemi eline..
Şiir yazmaya yalnızlıktan, daha da çok annesizlikten başlamış. Genç yaşta veda etmek zorunda kaldığı kızına mektubunda da bunu açıkça belirtmiş..
Kızı Füsun’a yazdığı mektup, yazdığı son satırlar olarak bilinir..
Canım kızım;
Sana mektup yazacağım. Çünkü artık başka bir şey yazamıyorum. Bu konuda pek de dertli değilim doğrusunu istersen. Sen bana belki bugüne kadar yazdığımdan başka türlü bir yazı yazmayı öğretirsin. Kendimi bir sonbahar ağacı gibi hissediyorum. Mutlu bir sonbahar ağacıyım ben. Yere düşen yapraklarımı eğilip topluyorum. Saçıma tutuyorum. Bakın yakışmış mı diye soruyorum. Sonra yaprakları havaya savuruyorum. Ben iki kişilik bir kabilenin me isimli kölesiyim. Çünkü sen acıktığında me diye ağlıyorsun ve bu ismimi seviyorum!
Canım kızım, cehaletimden şair oldum.. Annesizlikten..
Sen sakın şair olma..
● Kısaca kitap;
Şair; kitabın başında da belirttiği gibi ısrar üzerine yazmış Pulbiber Mahallesi’ni. “Pulbiber Mahallesi’nde” Galata Kuledibi’nde yaşadığı Tom Tom Mahallesi’ni anlatıyor. Mahallenin, yaşamını, insanlarını ve özgünlüklerini şiire dökmüş..
Bir otobiyografi niteliğinde yazdığı şiirleri ve şiirlerindeki karakterlerin hepsi birebir gerçektir..
Şair olma hevesiyle değil de yalnızlığını az da olsa giderebilmek, acılarını anlatabilmek ve özgürleşebilmek için yazmış..
● Yorum;
“Her ölüm erken ölümdür’’ derken haklıydı şair ama Didem Madak’ın şiirlerini okuduktan sonra ‘’Bazı ölümler daha erkendir..’’ demekten alıkoyamıyorum kendimi..
''O, bütün üzgün oluşlarının adını: Anne..” diye tanımlayan, saçlarından başlayıp, parmak uçlarına kadar kırılan, acılar fakültesinden mezun olduktan ve hüzün sektöründe bilfiil 23 yıl görev yaptıktan sonra bile çiçekli şiirler yazmak isteyen bir şairdir..''
“Canım kızım, cehaletimden şair oldum… Annesizlikten.. Sen sakın şair olma!” dediği kızı daha üç yaşında annesiz kalmış..
Maalesef kendisi gibi kızının da; ''bütün üzgün oluşlarının adı: Anne” olmuş..
Gözü yollarda, yüreği acılara bulanmış, içindeki dünyanın lekeli ülkesine gelin giderken, onu ziyaret etmesini beklediği kelimelerin birer birer ölümüne şahit olmasına ve ağlayarak kelimeleri kendi eliyle kelimeler mezarlığına gömmesine rağmen, dirilmelerini umarak kelimeler mezarlığında gece bekçiliği yapmış bir şairdir..
Şiirlerinde hangi kelimeyi kaldırsanız bir yorgan gibi, altından hüzün çıkar..
Hüznün kara rengine boyanmış, gökkuşağını arayan mısralarda; annesizliğini, aşkı, beklemeyi, özlemi, acıyı, isyanı, sitemi, hesaplaşmayı, yalnızlığı, kadınlığı, kendi tabiriyle dokunsanız dağılacak kurabiye gibi olan kalbinin kırıklığını, yuttuğu ve ölenlerden artakalan zehir gibi acı kelimelerle anlattığını göreceksiniz..
Bazen; dokunsam kelimelere, sanki keskin bir cam kırığı gibi elimi kanatacakmış, yahut okurken kelimelerin arasındaki boşluğa düşecekmişim gibi hissettim..
"Didem kusarak yazdı, ben susarak okudum.."
