O kadar çok yoruldum ki yüreğimin bağları çözüldü artık. Bu hayatta birileri var mı deseler şükür evladım var şükür anam yaşıyor derim . Derdini anlatacak birileri var mı deseler. Sırlarımı kendimden bile saklar oldum artık derim.
Lakin yoruldum kapalı kutular içerisinde kırgınlıkları biriktirmeye.
Günlük tutardım eskiden kimsem yoksa kalemim var derdim. İçimdekileri yazar yazar yırtar ya da yakardım. Sonra yaş ilerledi kalem hangisini yazsın, kağıt hangisini sığdırsın . Zaten ben unutkanım. 5 dakika önce ağzıma etseler 5 dakika sonra kendin suçlanır boşver ya dersin. Yazsan kaç yazar ki dedim. Yazmayı da bıraktım. Şimdi içim de koca bir öfke patlaması ...
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.