İyi amelleri kaçırdığına üzülmemek ve hatalarına pişman olma mak, kalbin ölüm alâmetlerindendir.
İzah:
Kaçırdığı ibadetten mahzun olmayıp işlediği günahtan pişmanlık duymamak, kalbin manevi ölümüne alâmettir. Buna göre iyi amellerden memnun, kötü fiillerden mahzun olunması da kalbin hakiki hayatına şahitlik eden kesin bir delildir. Bu sebepten dolayı: “Her kim yaptığı iyilikten huzur duyar ve kötü işi kendisini kederlendirirse kâmil mümindir!” buyruldu. Kötü ve iyi amellerin kalbin ölüm ve hayanna delil gösterilmesinin hikmeti, amellerin ya Allah’ın rızasına veyahut gazabına delâlet etmesidir. Zira Allah (c.c.) bir imanlı kulunu güzel işlere muvaffak kılarsa bu durum ilâhi rızanın alâmeti olduğu için sevinci gerektirdiğinden o kimsede ümit daha fazla hakim olur. Ve eğer o imanlı kulunu Cenâb-ı Hak koruma dairesinde tutmayıp da günahlara cesaretli eylerse, Rabbâni gazaba alâmet olması bakımından hüzün ve kederi icap ettireceğinden korku onda ümitten daha ağır basar.