Bahara söyle güneş toplasın, sabaha kalmaz yanındayım...
Korkularımı anlatacağım ilk önce:
Dizimin kanadığı o ilk günü, sevmeye yeltendiğim ve sevilmediğimi anladığım o ilk günü; acının korkuları kuşatığı ölesiye savaştığı o ilk günü.
Sonra diyeceğim:
Acı korkuları yenmişti.
Ruhumun kederden gözleri kararmış, körlüğüne birkaç cenaze bile vermişti.
Değişmişti çocukluğumun yazgısı.
Sevmeyi bilmeyenlerin meyhanesinde çıraklık yapmıştı sadece...
Bir parça ormanda yürür, denize çıplak gireriz sonra.
Sonra içeriz bak!
Karıştırmadan birkaç duble rakı veya şarap.
Sen anlatırsın ha!
Öyle özledim ki bana bir şeyler anlatmanı...
Bana kurşunların ağırlığından bahseder, savaşını yaşamış tüm acıları kustuğunu anlatırsın.
Acı yaşandıkça korkusuz sanar ya insan kendini, işte o ilüzyona nasıl küfrettiğini anlatırsın.
Sonra bir Bukowski pervasızlığı sarar ruhunu, iki afili cümle parlatırsın: "Çamur yer, şekeri sevmem, nerde lan benim viskim!" der.
Ardından bir şarkı patlatırsın.
Dağ yeşerir...
Sonra seni ne kadar sevdiğime şaşırırsın.
Belki şımarırsın
Belki şımardıkça azalır da belli olmaz benim sağım solum.
Şımarır mısın?
Aşk şımartır mı seni?
Kimi şımartmamış ki!
Şımar zaten beni ipleme, her haline şiirim ben.
Bilmezsin sihirim sen, sinirim el, yokluğuna zifirim ben.
Bilmezsin bir yel savurur senin kokuna işte o rüzgara mihirim ben.
Bilmezsin ya işte o bilmediklerinin içindeki çukurum ben.
Ve bir yokluğu anlamış bu gönlüme mühürüm ben...
Beni boşver hadi bir şarkı söyle...
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.