Evvel zaman içinde bir tarihi aşk yazarı bir aile oluşturmuş. Ama öyle herhangi bir aile değil. Sekiz erkek ve kız kardeş, çeşitli akrabalar, oğullar, kızlar, yeğenler, (fazla kilolu bir corgi de cabası), artı hepsiyle aşık atan aile reisi bir anne... Bunlar Bridgertonlar.
Çok sevdiğim birkaç kurgusal aile var. Ama Bridgertonlar içlerinde en sevdiğim aile. Her bir üyesinin kalbimdeki yeri ayrı. Gerçekten tanıdığım insanlarmış, benim akrabalarımmış gibi hissediyorum. Onlarla beraber çok samimi, gerçekçi bir yolculuk yaşadım. Karakterlerin hislerini paylaştım.
Happily Ever After, bu yolculuğun yani sekiz kardeşin hikayesini anlatan sekiz kitabın ardından benim gibi, "Peki ya sonra ne oldu?" diye soran okurlar için her bir kitaba ayrı ayrı yazılmış ikinci bir son ve bu sekiz güzel çocuğun anneleri Violet ile merhum babaları Edmund'ın hikayesinden oluşuyor.
Julia Quinn gerçekten okurları dinlemiş ve bize en çok merak ettiğimiz olayları anlatmış.
Simon, babasının mektuplarını hiç okudu mu? İçlerinde ne yazıyordu?
Pall Mall maçını kim kazandı?
Eloise, Lady Whistledown'ın kim olduğunu ne zaman ve nasıl öğrendi? Ne tepki verdi?
Francesca'nın çocuğu oldu mu?
Hyacinth mücevherleri bulabildi mi?
Bunlar gibi birçok soruya cevap ve istediğimiz pek çok detaya yer verilmiş. Bu serinin hayranlarına verilebilecek en güzel hediye değil de ne?
Kitap beni çok güldürdü; çok duygulandırdı. Hem Francesca'nın hem de Violet ve Edmund'ın kısmında ağladım. Hâlâ da Edmund'ı düşününce gözlerim doluyor.
Ah Edmund... Ah Violet... çocukluktan yetişkinliğe sadece 53 sayfada ilişkilerine şahit oldum ama kalbimdeki yerleri kocaman. O kısacık sayfalarda güldürdüler, ağlattılar, düşündürdüler. 'Sonsuza Kadar Mutlu' kalıbına yeni bir bakış açışı kazandırdılar.
Bridgertonlar şüphesiz her zaman en sevdiğim aile olacak!
