İlk Buluşmalar
Buluşmalarımızın her anını,
Bir şenlikmişçesine kutlardık.
Yeryüzünde yalnız biz vardık.
Bir kuştan daha cesur ve hafiftin.
Bir hayal gibi,
Merdivenleri uçarak,
Yağmurlarla ıslanmış
Leylakların arasından…
Geçirip, aynanın ötesindeki
Ülkene götürürdün beni.
Gece çöktüğünde,
Bana mutluluk verirdi.
Mihrabın kapıları açılır,
Işıldardı yavaşça,
Yere uzanan çıplak bedenin.
Ben uyanır,
“Tanrı seni kutsasın” derdim.
Oysa bilirdim bunun ne kadar
Cüretkar ve manasız olduğunu.
Sen uyurdun.
Masadaki leylak uzanırdı,
Mavi gözkapaklarına dokunmak için.
Soğuk olurdu mavi göz kapakların.
Ellerinse sakin ve oldukça sıcak.
İçeride, kristal ırmaklar akar,
Dağlar tüter, denizler ışıldardı.
Kristal bir küre tutardın
Ellerinde.
Ve uyurdun tahtında, huzur içinde.
Ulu, Tanrım!
Yalnızca benimdin.
Uyanır, değiştirirdin sıradan
Ve fani sözlerimizi.
Gırtlağım yeni bir güçle dolardı.
“Sen” sözcüğüne yeni anlam verirdin.
Yeni anlamının
değişmesi gibi Kralın
Her şey değişirdi.
Leğen, sürahi gibi
Sıradan şeyler bile.
Aramıza uzanırken,
Durmadan akan su.
Sürüklenir giderdik
Karşımızda serap gibi duran
Mucize şehirlere.
Yolumuz nanelerle döşeli olur
Kuşlar eşlik ederdi bize.
Balıklar akıntıya karşı yüzerdi,
Gökyüzü açılırken önümüzde.
Kaderimiz takip ederdi bizi.
Usturalı bir deli gibi.
Arseny Tarkovsky
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.