Ölmeden ölmenin anını, an be an bize aktarmada çok az söz kullanmıştır Blanchot. Üzerinde konuşulacak pek az şey varmış gibi.. Blanchot'nun eseri "ölüm anım", Blanchot'nun "ölüm anı", Blanchot'nun aslında ölmediği "ölüm anı", Blanchot'nun aslında ölmediği ama edebiyata mal ettiği "ölüm anı" ve sessizce benim gibi, bu cümleyi kuran, okuyan, tekrarlayan herkesin "ölüm anı"ndan birden söz eder gibi daha baştan... Yazarın hepi topu yirmi sayfası ancak var. Çok az bir betimlemeyle birlikte sek bir anlatımı var. Bizler doğduğumuz andan itibaren ölümü kabullenen varlıklarız. Ancak ne zaman olur.. doğal sebeplerden mi olur.. hastalık mı neden olur gibi nedenler türetmekle beraber; nasıl olacağını asla bilmediğimiz ama o an'dan da bizi beklerken asla kurtulamayacağız bir gerçek. Diyor ki; son söz üzerine Melih Başaran: "Fazlaca gecikmiş bu an Blanchot'ya artık ölmeyeceği, ölümün onu unutup geçtiği izlenimini verecek şekilde sürmektedir. Blanchot ileri yaşına rağmen ölmemektedir, bu an onu neredeyse ölümden kurtarmış, azade kılmış, ancak bir türlü yakasını bırakmamaktadır. Devasa bir edebi üretim o an'ın gölgesinde geçen bir yaşamda, ölümden sonraki yaşamda gerçekleşmiştir. Blanchot çekildiği edebi inzivada öyle bir yaşam sürmektedir ki, o zaten ölüdür. Ancak her geri dönüşüyle, edebi dünyaya kazandırdığı her eserle "olay" olmaktadır, algılanamaz, kavranamaz ama yok sayılamayacak yazınsal bir olay olmaktadır..." Üçüncü tekil şahısla yazılmış, ancak paradoksal olarak birinci ağızdan "Ölüm Anım" başlığını taşıyan bu yaşam ve ölüm'ün öyküsel metininde, Blanchot'nun ve ailesinin Nazi işgali yıllarında Fransa'da bir Şato'da kurşuna dizilecekken kurtulmaları hikayesi var. Sanki yazar "ölüm anı'nı" kaleme dökmesiydi.. birinci elden dokunmasaydı asla bilinemeyecek olan kendi doğrusu, "edebiyat'ta" da doğruluğun olduğunu, yanıtı olmayan bir yanıt olduğunu gösteriyor.

Ölüm AnımMaurice Blanchot · Encore Yayınları · 2012190 okunma

·

236 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Élûriel