"Soğuk bir kış sabahı yerin altındaki dört kirpi, donmamak için birbirine sokuldu. Isınmak istediler. Dikenleri birbirlerine battı. Ayrıldılar. Üşüyünce tekrar yaklaştılar. Dikenleri batınca uzaklaştılar. Soğukta tek başına uyumak ile batan dikenlerin acısı arasında gidip geldiler uzun süre. Yaşadıkları bu ikilemi, aralarındaki uzaklık her iki acıya da tahammül edebilecekleri bir noktaya gelinceye dek sürdürdüler. Üşüdüler. Yaklaştılar. Dikenleri battı. Acı çektiler. Uzaklaştılar. Üşüdüler. Yaklaştılar. Dikenleri battı. Uzaklaştılar. Ne dikenleri birbirlerine batacak kadar yakın ne de üşüyecek kadar uzaktaydılar sonunda." Schopenhauer Kitabın arka kapağından. Özet niteliğinde, soğuğu da dikenleri de hissedebileceğiniz kadar gerçek ve üzerinde uzun uzun düşünülecek kadar anlamlı. Hepimizin dikenleri var. Kimsenin bize fazla yaklaşmasına, sınırlarımızı ihlal etmesine, sevgi sebepli, bir olma odaklı da olsa, katlanamıyoruz. Yaralıyoruz, yaralanıyoruz. Ve maksat yaralamamak ve yaralanmamaksa eğer, doğuştan sahip okuduklarımızın üzerine yaşayarak kattıklarımızla oluşturduğumuz anlam bütünlüğümüzü koruyarak karşıya aksettirmekse, var olmak ve kendi varlığımıza özgü sevgimizi de var etmekse, kirpi mesafesinde, tam da olmamız gereken yerdeyiz. Belki de, ya da en iyi ihtimalle, biz birleşince dört köşeli bir yamuk meydana getiren o dört kişiden biriyiz. Ötekileştirilen, dışlanan,canavarlaştırılan.. Mesela ben, Sorgun'um belki. Bir patlamadan sonra yüzüm paramparça olmuş. Sayısız ameliyattan sonra bile hala çok çirkinim.. Yaralarım kaşınıyor, ben de farkına varmadan, kaşıyarak kanatıyorum onları. Çünkü acıyı hissetmiyorum. Ve sen..beni yüzüm gözüm kan içinde gördüğünde korkuyorsun, tiksiniyorsun, şaşırarak ve iğrenerek bakıyorsun. Ama anlamıyorsun.. Mesela ben, Lili 'yim. Hayat kadınıyım. Çarklar beni öğüttükçe öğütüyor. Dayak yiyorum, yüzüm gözüm kan içinde kalıyor benim de. Acılıyım, yalnızım ama güzelim. Anna Karenina kadar gerçeğim. Hatta 'boş bir sayfa' gibi yüzüm. Ama sen bakmayı bilmiyorsun. Mesela ben, Mahir 'im. Sorgun'un felçli babası. Ben bile kendimden kurtulmak istiyorum. Aslında en güzel şiirim de kimse farkında değil. Çünkü kesik kesik ölüyorum..ağlıyorum ama kendi gözyaşlarımı silemiyorum. Yardım etmiyorsun.. Mesela ben, Uygur 'um. Reddediyorum konuşmayı. Çünkü ne kadar anlatsam da acımı anlayacağınıza inanmıyorum. Maketler yapıyorum; uçaklar, zeplinler, dinozorlar..ölen oğlumu unutmak için. Susuyorum çünkü bu benim itiraz şeklim. Sessizliğimi dinlemiyorsun. Aslında hepimiz susuyoruz; eleştirilmemek için, dışlanmamak için, yalnız kalmamak için. Ötekileştirilenlerin ötekileştirenleri anlattığı, onlarca soru sorup cevaplarınızı kendi içinizde bulmanızı isteyen, her eksik parçamızla beraber inşa ettiğimiz benliğimizin en dokunaklı hikayesi. Okuduklarınız rüzgar gibi saçlarınızı dağıtmıyor sadece, gözü kapalı bir şekilde bir labirentte ilerliyorsunuz da karşınızdan gelen her cümle vücudunuza çarpa çarpa, canınızı yaka yaka, üstünüze üstünüze geliyor. Yazarın bazen tek bir kelimeden bile oluşabilen kısa kısa cümleleri var. Sert, etkileyici, tam on ikiden vuran. Toplum içerisindeki gruplaşmalardan, bir gruba ait olmak adına kendi kişiliğimizden kırptıklarımıza, ötekileştikçe yabancı kaldıklarımıza, yabancılaştıklarımıza karşı içimizde büyüttüğümüz tahammülsüzlüğümüze ,karanlığın ve kaosun tam ortasında bir ışık ararken bize dayatılanlara, mekanizmaya, çarka..ve hepsine inat kendi olabilenlere, susarak konuşabilenlere, kirpi mesafesini koruyanlara selam olsun. Bu kitabı okuyun demiyorum. Yazarın hangi kitabını bulursanız okuyun. Bazı ayrıntıları kaçırmamak için.. Çünkü; "Kayboldum. Kes-yapıştırım. Anlamım anlamsızlıkta gizli." Keyifli okumalar..

Kirpi MesafesiHakan Akdoğan · Eksik Parça Yayınevi · 2019360 okunma

··

614 görüntüleme

Semra Meydan

@MSemra ·

07 Temmuz 2020 15:53

Mükemmel bir inceleme olmuş, muhteşem içselleştirmissiniz, tebrik ederim👏👏

Liliyar

@Krizantem_ ·

07 Temmuz 2020 16:01

Teşekkür ederim, kitap çok daha güzel. Keyifli okumalar. :)

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.