"Konuşarak bir cahili eğitebilirsiniz, bir yanlış anlaşılmayı çözebilirsiniz, hatta bir sağıra sesinizi duyurabilirsiniz ancak duymak istemeyene kendinizi asla dinletemezsiniz."
Iki, en fazla üç saatte bitirebileceğiz bir kitap. Peki okunmalı mı? Her insan başka bir yolculuğa sahip ve bu yolculukta her insana dokunan kitap, anlamlı bulduğu şarkı, kıymetli olan anlar başka. Belki size çok iyi gelecek ama bana bir şey katmadı. Aslında güzel notlar alınabilecek güzel bir hikâye ama her şey çok aynı. Asla 160 sayfa sürmesi gereken bir kitap değil. Yazar kendini çok fazla tekrarlamış. Özellikle oysaki kelimesini o kadar kullanmış ki bir ara her şeyi bırakıp acaba kaç kere oysaki yazmış diye sayacaktım. Hissettiği duygular, kırılmışlıklar hepsini güzel yansıtmış fakat aynı hisleri çok fazla tekrarlaması bir yerden sonra sıkılmaya sebep veriyor.
Yüreğe dokunan kelimeleri, cümleleri sayesinde bütün kitabı okumayı tercih ediyorsunuz. A birde acaba sonunda bir açıklama olacak mı bu terkedilişin merakı var. Güçlü kalmayı, kadınların, hatta feministliği bir kenara koyarsak terk edilmenin verdiği acıyı yaşayan her bireyin ihtiyaç duyacağı bir kitap. Güçün bizde olduğunu, terk edenin, ihanet edenin ya da öylesine gidenin en büyük sorumluluğu ve vicdan azabı sahibi olduğunu öğretip ihanet edenin biz olmadığımız için şükretmemiz gerektiğini bile öğretebilir. Bunu hissettirme gücü de benzer acıların sahibi olan insanlar olmamızdan kaynaklı yalnızca.
Iyi kötü her eleştiri yapılmalı değil mi? Kaleminin daha güçlü olması, tekrarların bu denli fazla olmaması dileğiyle Sayın 
Nilgün Bodur
İyi okumalar. :)
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.