ZAMAN DEĞER
evler odalar
odalarca yalnızlıklar
her odaya sığdırılmış
der top edilmiş
kumaşlarca kimsesizlik
her gün tezgahlarca
mutluluk biçiyorum
tan’a özeniyorum
turunçtan çalıyorum
göğe dalıyorum
umut diyorum umut
gök mavisi kesiyorum
biçip biçip üst düzey
mutluluk giyiyorum
kanıyorum da
düşlerin de boynuna
inci mercan takıyorum
gün umut yüklesin
gece bulut
mutluluğun kapısını
açık
bırakıyorum
duvarlar ,dolaplar,kapılar
üstüme üstüme geliyor
yalnızlık bacadan horluyor
sesim saklanıyor
umut mavileri ile kaçıyor
turunç tasta çürüyor
yürek bedende soluyor
yalnızlık
odalarca yalnızlık
katlanıyor
katlanıyor apartmanlarca
zamana yayılıyor
değiyor
can’a zaman
zaman’a can
Sibel Karagöz