Aslında kitabın içeriği bize bildiğimiz şeyleri anlatıyor. İyileşmenin öncelikle kendimizi kabullenmekten geçtiğini, en olumsuz duygunun bile benliğe dahil olduğunu özümsemek gerektiğini söylüyor bize yazar. Sorgulamaktan kaçmamamız gerektiğini bize kitap içinde yinelediği sorularla hatırlatıyor, yarım kalmış soruların ve cevapların çoğu zaman hiç cevabı aranmamış sorulardan daha can yakıcı olduğunu iddia ediyor. Yazara göre iyileşmenin en önemli adımı, sorulardan ve cevaplardan kaçmamak.
Mükemmelliyetçi olmanın insanı dumura uğrayacağı gibi kendini fazla beğenmenin, narsistliğin de aynı yakıcılıkta olduğundan bahsetmiş yazar. Kendiyle dost olmanın, kendini sevmenin sınırlarını çizmiş.
“Şu an mutlu değilsem mutlu değilim demektir, bu beni strese sokmasın.”
Kitabın çoğu yerinde duygusal zıtlıkların bizi biz yapan asıl faktörler olduğundan bahsetmiş. Bu yüzden mutsuzluk, stres gibi olumsuzlukların ruhun enerjisi olduğunu savunmuş. Dozunu fazla kaçıranlar için de tabi ki destek almalarını tavsiye etmiş.
Bunun yanında fiziksel sağlığın, ruhsal sağlıkla olan doğrudan ilişkisinden de bahsetmiş. Ve incelemede yazmadığım çeşitli mevzular üzerinde durmuş. Kısa ve öz, ikna edici ve düşündürücü. Bunlar sadece dikkatimi çeken kısımlar.
Yazar bize içten içte bildiklerimizi bir arada sunmuş, bu da çarpıcı bir etki yaratmış. Herkesin kendine pay bilebileceği kısımlar olduğunu düşünüyorum. İyi okumalar...
