Gönderi
Bir gün bağışlayacağım kendimi.
Bir şiir kitabı nasıl incelenir bilmiyorum, o yüzden kitabın bana ne hissettirdiğini aktaracağım. Bir yazar ya da şair nasıl yazar, kim için yazar? Hiç şüphesiz okur için yazan kişi çoktur, bunu çok satan romanlardan (Türkçe’si varken bestseller diyenlere de ifrit oluyorum.) anlayabiliriz. Bir de tam aksi vardır, birinin ya da birilerinin okuyacağı kaygısını gütmeden özgürce yazanlar. Bence olması gereken de budur. İşte Birhan Keskin onlardan biri.
Kitapta dikkatimi çeken bir şey oldu, yazar çok fazla “iyileştiydim, sevdiydim, özlediydim vs.” kelimeler kullanmış. Sanırım “iyileşmiş-idim, sevmiş-idim…” gibi bir şey, ama kitaptaki kullanımın TDK’deki yeri nedir bilmiyorum, bilen varsa beni aydınlatabilir.
Birhan Keskin şiirlerini ara ara okurdum, kitabını ilk kez okuyorum. Bir şair yazarken ne kadar hissediyorsa okuyucu da o derece hissedebilir. Ben okurken hissettim.
“Sığındığımız konuşmalar kesecek mi ağrıyı?” derken sancısını hissettim.
“Serin bir rüyanın hatırınadır, çektiğim dünya ağrısı.” derken umudunu hissettim.
“Bilme, tanıma beni, merdivenleri üçer beşer çıkmanın sevinci yok içimde.” derken kimi zaman da karamsarlığa kapıldığını hissettim.
“...Ve prenses çağıran ve reddeden saçlarını bir güz çöpçüsüne bıraktı. Ve hiçbir dokunuşa uzamadı saçları bir daha...” derken gücenmişliğini hissettim. Çünkü biz kadınlar en güzel saçlarımızla kırılırız, hiçbir kadın durup dururken kesmez saçlarını.
“Öyle çok öldüm öyle çok doğdum, usulca ses ver, beni inandır, dünyada bir yer bul ona.” derken yalvarışlarını, tutunacak bir dal aradığını hissettim.
“..Ellerin, gece ve keder. Ve hâlâ akan ne varsa senin iyiliğinden olacak.” derken sevgisini ve iyiliğini hissettim.
Ve nihayetinde;
“Birbirini tamamlamak üzere varolanlar
birbirini tamamlamıyor,
kendime dökülüyorum,
içime.” derken yalnızlığını ve yaslanacak kendinden başka kimsenin kalmadığını hissettim.
“Penguen, kim bağışlayacak beni?” dedi O. Sen bağışlayabilir misin kendini Birhan Keskin? Ben bağışlayabilir miyim kendimi? Çabalıyorum, en çok kendimi bağışlamak için, en çok içimde büyümeyen o küçük kız çocuğu için çabalıyorum. Çünkü bağışlanmayı hak eden en çok kendimiziz. Başkaları için hiçe saydığımız benliğimiz için, bizi kırmalarına izin verdiğimiz için kendimize dileyelim o özürü. Şiir severlere tavsiyemdir.
·
121 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.