Mutlu Prens, bir kırlangıç ve Mutlu Prens heykeli arasındaki dostluk hakkında. Prens gerçekten çok mutlu bir hayat sürmüş çünkü büyük duvarlar arkasında, izole bir yaşamı varmış.
“Saray mensuplar bana mutlu prens derlerdi. Gerçekten de mutluydum. Tabii mutluluk, memnuniyet demekse.”
Bu ayrım bize hikayenin niyetinin mutluluğun daha derin bir anlamı olduğunu anlatmak istediğini belirtiyor. Hayattayken, Prens tüm kötülüklerden ve sefaletten korundu. Öldüğünde, şehre bakan altın bir heykelde ölümsüzleştirildi.
Kitapta aşık olduğu için sürüsünden ayrılıp aşkının yanında yaşamaya karar veren bir kırlangıçla karşılaşıyoruz. Sürüsü sonbahar geldiğinde oradan göçünce, kırlangıç kendini yalnız ve kötü hisseder. Hayatını bu şekilde sürdürmek istemediğine karar verir, ardından sürüsünü Mısır’da yakalamak için yola çıkar.
Yolda dinlenmek için Mutlu Prens heykelinde durur ve işte burada tanışırlar. Mutlu Prens, kırlangıça kendi deneyimlerinden faydalanarak mutluluk ve memnuniyet ayrımını göstermeye çalışır.
Hikaye çok güzeldi. Okurken mevsimleri insan hayatı, kırlangıcı da insanlar olarak düşündüm. Mutlu Prens’te içimizdeki sağ duyu, vicdan veya inanıyorsanız bir yaratıcının sesi. Şehirlerimize Mutlu Prensin, kırlangıça bakmasını sağladığı gibi bakıp, ihtiyacı olanlara elimizden geleni yapabiliriz ya da şehrin merhametsiz örneklerinden olabiliriz.
