Rahman ve Rahim olan Allah'ın adıyla
İyi ki var ölüm!
Mazlumlar sevinmeli ölüm var diye...
Çünkü şu gök kubbe altında zalimlerle eşitlendikleri tek zemin o.
Mart 2005 yılında yazılmış Ahmet DENİZ Bey'in gönlüne vuran kelamın kalem ile buluşması...
Kimdir bu Ahmet Bey, nedir bilinmez ki fotoğrafına dahi ulaşamadım. Sadece birkaç kitap ve kitabın birinde kocaman harfler ile yazılmış "ÖLÜM" ve yanına sıkıştırılmış 'son değil'... Ölümü istemeyen, nefesi hesap ettiren nefs neden okusun ki bu muhteşem eseri. Okuma sayısı dahi belli ediyor galiba nefsin ölümsüzlük arzusunu.
İnsan ölümü bilir ancak hiç gelmeyecek gibi yaşar. Çünkü ölüm ölenin olur, hayat bize kalır. Öleni tanıyanlar için geçen günlerle birlikte önce kor olur, sonra da yavaş yavaş soğur ayrılığın acısı. Ardından bir yol tutar yüreğin derinliklerine ve birikmiş acıların yanında kendine bir yer bulup yerleşir.
Birkaç resim ve birkaç parça eşya geriye hatıra kalır kendisinden. "Rahmetli" diye anılır bir zaman, daha sonra da anılmaz olur. Unutulur gider her giden gibi. Kazandığını yüklenir, yüklendiğiyle hesap gününü bekler öncekiler gibi...
Şiir inceliğinde yazılmış, Efendim sav' ın "lezzetleri tarumar eden ölümü çokça anın'" hadisini yerine getirmek için bir vesile... İsimsiz iki-üç sayfalık bölümlerden oluşan ve her bölüm sonunda kaleme alınan, aynı konuya değinen ayetler (Örneğin Bakara 148, Nahl 90, Maide 8, Hûd 112, Nisa 58, A'raf 199, Âl'i İmran 134...)
Mutluka okuyun diyemem çünkü ölüm nefsin nefesini kesiyor. Kim söz geçirir ki nefsine nefessiz kalsın değil mi?..
