Merhaba sevgili arkadaşlar, bu gün şiir mısraları arasında gezinelim biraz.
En sevdiğim dört şairden birisidir Ahmed Arif. Diğer üçü ise; Sabahattin Ali, Yahya Kemal Beyatlı, Cahit Zarifoğlu..
Geç tanıdım Ahmed Arif'i ama iyi ki de tanıdım. Sevdasıyla yüreğimizde iz bırakan adam, çok naif, şiirlerinde buram buram Anadolu, sevda, sadakat barındıran Ahmed Arif..
Kitaba değinecek olursam; şiirleri okurken o kadar güzel, o kadar hoş duygular besliyorsunuz ki içinizde hiç bitmese diyorsunuz. Bıkmadan, sıkılmadan defalarca okuyabileceğim bir kitap. Okuduktan sonra sımsıkı sarılıp, bağrıma bastığımı itiraf etmeliyim. Duygu yoğunluğundan olsa gerek. Ahmed Arif'in şiirlerindeki üslubu, aynı yetiştiği coğrafya gibi sert. Doğu Anadolu'nun soğuğu kendini belli ediyor şiirlerde. O yörenin dili de yansıyor sözlere. Her şiirde "sevmişem" diye bir şey duyamazsınız, Ahmed Arif’e has bir durumdur bu. Ben ki sayısız şiir ve çok önemli şairlerin dizeleriyle geçirdim zamanlarımı, buna rağmen ne zaman ki 2 satırını görsem dost selâmı gibi gülümserim kendi kendime. Bu güzel kitabı okumasanız bile evinizin bir köşesinde bulundurun, belki misafirliğe gelen birileri açıp bir satır okur, Ahmed Arif ile tanışma fırsatı bulur..
