Acı çekiyorum, farklı bir acı bu. Hiç bir nedeni yok gibi dururken o kadar çok nedeni olan bir acı ki. Anlatamıyorum kimseye, anlatsam ağlarım, ağlarsam gülerler. Kırıldığım her saniye büyüyor içimdeki boşluk. Siz hiç elinizde olmadan üzülmeye mahkum ettiniz mi kendinizi? Gökyüzüne bakarken takıldığınız taşı önemsediniz mi? Uzun uzun konuşmak isterken, içinizdekileri sessizce haykırmak geçerken aklınızdan, sesinizin çıkmadığı oldu mu hiç? Benim oldu, hiç çıkmadı ki üstümden. Bildiklerim, işittiklerim öyle çok yük oldu omuzlarıma. Taşıyamıyorum sanki artık onları, her geçen dakika gülümsemek salak salak mutluymuş rolüne bürünmek öyle zor geliyor ki bazen. Unutuyorum kim olduğumu, hiç bilmedim ki zaten. Sessizce fısıldıyorum rüzgara içimdekileri, sessizce çığlıklar atıyorum. Ne duyulduğum oluyor ne görüldüğüm. Günden güne yok oluyor gibiyim, birilerinin el uzatmasını dahi beklemiyorum artık bu zifiri karanlık olan boşluk o kadar derin ki beni içine çekiyor. Nefes alamıyorum, hareket edemiyorum. O boşlukta yaşayıp gidiyorum öylece hasbellader...
··
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.