Cengiz Aytmatov’un şu “ Sevgi emektir” diye çok kıymetli ve anlamlı bir sözü vardır ya işte Savaş ve Barış’ı okumak da öyle. Satır satır ilginizi, sabrınızı, merakınızı işliyorsunuz. Başlarda eseri o kadar benimsemediğini belirtmeliyim. Tolstoy deyince ben hala Anna Karanina’yı ilk sıraya koyarım.
Eserdeki kişi sayısı insanı gerçekten de zorluyor. Hele bazı isimlerin benzerliği okuyucuyu iyice çelikliyor. Sabrederseniz 400’lere geldiğinizde kavramış oluyorsunuz.
Özellikle ikinci kısımda ülkeler ve halklarının özgüven duygusunun işlendiği satırlara hayran kaldım.
Yüzlerce sayfanın bazılarını hipnotize bir şekilde okuduğumu itiraf etmeliyim. Derken arada bir içine adeta tüm insanlığın sıkıştırıldığı cümlelere rastlayıp kendime geliyordum.
Sonuçta o dönemde TV yok, sinema yok. Kitaplar insanın hayatını hareketlendiren en önemli şey. Tolstoy’un 2 sene boyunca bir dergide Arkası Yarın tadında bu kitabı yayınladığını düşünürsek o dönemin. ( teşbihte hata olmaz derler) Arka Sokaklar’ı olmuş bir kitaptan bahsediyoruz.
Tolstoy’un ne kadar farklı konu hakkında ne kadar detaylı ve derin bilgiye sahip olduğuna da hayran olmamak elde değil.
Yer yer tarih kitabı havası da estiren kitapta ne zaman yorgunluk hissetseniz ara ara karşınıza çıkan “ Türkiye” lafları hemen insanı canlandırıyor. Sonuçta ister Osmanlı İmparatorluğu ister Türkiye Cumhuriyeti olsun Rusya’nın bizim tarihimizde hep bir payı oldu.
Kitabı okumuş olmak ne kadar emek istese de bitirmiş olmanın hazzı bu zorluğa değer.
