Annem ısrarla diğer odaya gönderiyor beni,
diğer oda dediğime bakmayın, yada bakın nasıl olsa görme şansınız yok ki benimde yok artık,
ama iki oda arasında uzun bir hayatta kalma maratonunu yaşıyorum annemin gözlerinde,
diğer oda bana yasak,
şu yasağın içimde yaratığı merak nöbetlerinin önüne geçebilsem
belki bir izahını bulurum fakat,
okul yasak, sokaklar yasak ve evin içinde bir başka yasak,
kulak kabartıyorum yavaşça içerden gelen seslere, annem ve komşumuzun kulağıma çarpan tiz sesleri.
Nergiz ve Cemile teyze tuz getir diyor,
tuz.
E n çok bu kelime yankılanıyor içeride, tuz getir diye sesleniyor anneme,
evde tuz kalmadı diyen annemin sesi
şehrin içine yuvarlanıyor ve tüm boş sokaklara inip tekrardan aynı odaya dönüyor, önümden geçiyor adeta ve uzanmak istiyorum tuz kelimesine,
yakalasam,
belki tuz içeriden ne olduğunu bana anlatır,
tuz saklı bir dil artık benim için fakat hiç bilemediğim bir dil aynı zamanda,
üç gündür içerdeyiz,
bitmek bilmeyen silah sesleri ve silah seslerine dolanan çığlıklar,
içeri sürekli karanlık, perdeleri çekmiş bir dünya artık evimiz,
salona her geçtiğimde duyduğum tuz kelimesi artık kokar kelimesine dönüşmüştü
ve ben bunu da yeni bir dil sanmaya başlamıştım.
D örtüncü güne girerken,
iyice acıktığımı hissetmeye başladım, bir gün önce annem kalan son ekmekten bir parçayı bana vermişti ve diğer kalan parçayı hala içinde ne olup bittiğini anlayamadığım diğer odaya götürmüştü,
artık dili tuz değilde kokar olan odamıza.
Acıktığımı farkeden annem artık yüzüme bakamıyordu
ancak anlıyordum çaresizlikten bana bakamadığını,
günler böylece uzamaya devam etti
dört, beş, altı, yedi ve sekizinci günde sokaklardan zılgıt sesleri gelmeye başladı oysa bizde hala tuz ve kokar dili hakimdi,
hayatta kalanlar, bodrum katlarından, evlerden yavaşça harabeye uğrayan yıkık sokak aralarına inmeye başladılar, herkesin yüzünde mağrur ve hüzünlü izler vardı, ve telaşla yaşadıklarını öğrenmek için yakınlarına koşan insanlar, bende tedirginlikle avludaki köpeğime ve mahalle arkadaşlarıma koştum, köpeğim öldürülmüştü.
Ve bütün arkadaşlarım da acıkmışlar benim gibi,
eve dönerken kapımıza yanaşan siyah bir taksiye, siyahlar örtülmüş kız kardeşimin cansız bedeni taşınıyordu,
artık kardeşimin dili olmuştu tuz
sokağa çıkma yasağı şimdilik kalkmıştı fakat annem artık tuz diliyle konuşup tuz diliyle ağlıyordu hep...
Cemile Çağırga anısına
Diljin Kovexi.
·
16 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.