Şimdi sizlere gerçek bir aşk hikayesi anlatayım mı?
Cümle kurmakta zorlanıyorum. Ancak kalpten çıkan cümleler dokunabilmiş diğer kalbe. Tüm kalbimle yazıyorum ve tüm kalplere dokunmasını diliyorum...
Garip geldiğinde henüz bebekti. Tevafuk ki, bir kaç gün sonra başka bir köpek daha çıkageldi. Garibin yanında bulundu her an. Farketmeden o da bizim köpeğimiz oldu artık. Kendi yemeye kıyamadığım çikolatamı, balık krakerimi paylaştım onlarla. Her anını kaydetmek istedim. Yeri geldi onlardan korktum (Halbuki küçücükler...) yeri geldi kahkahalara boğuldum. Bazen hayretler içinde kaldım. (ilk zıpladığı zaman, yeri kazıp üstüne bir güzel yattığı zaman). Ve artık ALIŞTIM. Sevdim, dokundum kulaklarıyla oynadım. Kuyruğunu sevdim. Çocuk gibiydim çünkü ilk defa bir köpeği seviyordum.
Bir bebek gibi oynuyordu bizimle. Ama bir gün, bir rüya ile nefes nefese uyandım! Garibi kaçırıyorlardı. Kızdım yalvardım koştum bağırdım sesim tizleşti koştum koştum yalvardım arabanın arkasından. Ve sonra acıyıp attılar. Yerde onu serili yatarken gördüm ve nefes nefese uyandım.
Rüyaydı. Ama bahçeye çıktığımda o yoktu. Canım yanıyordu. Sessizce endişe etmek ne zor. Merak içerisinde bekledim onu. Gurbetten insan bekler gibi bekledim... Ve geldi. Ama gerçekten gelmiş miydi? O muydu benim Garip'im? Sessiz. Yüzümüze hüzünle bakıyor.
Heyecanla süt içen, çikolatarımı sömüren o köpek hiç bir şey yemedi. Ve sonra biraz durdu bahçemizin yakınlarında... Ama son görüşümdü... Diğer köpek ne mi oldu? O gidince, yemek yemedi. Küstü. Ve az önce annemden ölüm haberini aldım. Size soruyorum...
Bir köpeğin aşkı eder mi aşk(!)larımız.? Artık biri toprak, öbürü nerede bilmiyoruz. Ne diyeceğimi bilmiyorum. Kelimeler düğüm oldu. Hissettiğim tek bir şey var. O da kalbimdeki gerçek ağrı. Kalbinizin ritmini değiştirecek kadar sevin hayvanları. İnsanları da. Çünkü sevmeyen ve işkence eden o kadar insan var ki... Biz çoğalalım. Artık korkmayalım. Sevelim. Sevelim. Sevelim. Sadece sevelim. Dünyayı sevgi ve merhamet kurtaracak... Selametle.
··
297 görüntüleme
Aynı durumu balık ve kuşlarda yaşamıştım az çok anlayabiliyorum. Hayvanlardan öğreneceğimiz ne çok şey var oysaki.
Geçen Nisan ayında bende bir benzerini yaşadım. Karşı komşumuzundu onlar taşınınca barınaktan kaçıp kapılarının önünde yatmaya başladı. İlk defa bir köpekten korkmadım ve biz bakmaya başladık üç gün kapımızın önünde yattı sonra bahçeye indirdik.O kadar seviyordum ki yeşil gözlerinde bir masumiyet vardı beni içine çeken .O da beni çok seviyordu biliyorum her gün dershaneye trene kadar beraber giderdik.Bahcede olunca çok koruyamıyorsun dışarıdan çocuklar gelip uğraşırlardı hepsine kızardım ama nafile boynuna ip geçirmeyi marifet ona buna saldırmayı öğretmeyi meziyet sanarak büyümüş çocuklara bunları anlatmak çok zordu.Daha çok zarar görmesin diye tekrar bıraktık barınağa o kadar yalnız hissetmiştim ki aklıma gelince hüngür hüngür ağlarım annemle babamda anlardı hislerime saygı duyarlardı.Hâlâ fotoğraflarına bakamıyorum her baktığımda da ağlıyorum insan sadece insanlara degil hayvanlarada çok kuvvetli bağlanabiliyormuş onu anladım.Keske doğru sevmeyi zararsız sevmeyi öğretebilsek insanlara merhametin ne büyük kazanç olduğunu o zaman belki dünya da bu kadar hiddete gelmezdi zalimlikten.O kadar iyi anlıyorum ki seni.Dediğin gibi sevelim sevilelim merhamet duyan sevmeyi bilen kalpler yeşertelim gönlümüzde..🍃
Ona da ip bağlamışlardı bi süreliğine kalacak olan çocuklar. Görünce canımdan can gitti sanki be çözdük. Ve evet ona da saldırmayı öğretmeyi meziyet sayan insanlar oldu. Umarım orada mutludur. Umarım ben de bir an önce haberini alırım...
Bu yorum görüntülenemiyor
Ya ben de üzüldüm şimdi🥺
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.