Gönderi
MİZAH İLE YOĞRULAN HİCİV
F. Rabelais 1534 yılında kaleme aldığı “Gargantua” başlıklı eserinde pek çok toplumsal, eğitsel, hukuki, idari, dini konuları taşlamış ve araç olarak da mizahı kullanmıştır.
Yazarın önsözü okunmadan ve kitabın son sayfası kapanmadan kitabı idrak etmek oldukça güç. Zira yazar kitap boyunca bazı okurları rahatsız edebilecek simgesel dil kullanmaktadır. Öyle ki bu dil “Otomatik Portakal” kitabında kullanılan dilden çok daha rahatsız edici. Mizahi bir tarafı olduğu tartışmaya açık da olsa yazar zaten okurun bu mizaha ve abartıya takılmamasını, yazılan metnin altında yatan gizli mesajların, alegorik dille edilen herbir hicvin ne anlama geldiğinin anlaşılması gerektiğini önsözde açıklıyor. Hatta diyor ki;
“Herkes dış görünüşün yani başlığın şakacılığına, maskaralığına bakıp daha ötesine gitmez. Ama insanların eserlerini böylesine hafife almak doğru değildir. Çünkü siz de söylemez misiniz: Papazı papaz eden cüppe değildir, kimi keşiş kılığına girer, ama içinde hiç keşiş olmaz, kimi İspanyol şalına bürünür, ama hiç de İspanyol yüreği olmaz. Onun için kitabı açmak ve içindekileri özenle tartmak gerekir.”
“Gargantua” bir eğitimci olarak beni dönemin toplumsal yaşantılarını ortaya koymasından çok 16. yüzyılda henüz çağdaş eğitimin izleri yokken geleneksel ve baskıcı bir eğitim anlayışına karşın özgürlük yanlısı ve pozitif bilimlere değer veren, düşünceyi önemseyen bir eğitim yaklaşımının bireyi ne yönde değiştirdiğini anlatarak etkiledi.
Sembolik, alegorik, simgesel... bu anlatım tarzını beğenmiyorsanız ve Rönesans, Orta Çağ Avrupasına da hakim değilseniz “Gargantua” sizin için argo yazılmış, abartılarla dolu belki de fantastik bulacağınız bir kitaptan öteye gidemeyecektir.
·
20 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.