Bazen zamanın " ablacım burası son durak" demesini ölümün o huzurlu ellerinde son nefesimi vermeyi o kadar çok istiyorum ki... Hayatın çektirdiği bu kadar acının ardından gelen mutluluğun umudunu kaybetmek üzereyim. Bana o umudu verebilecek birini arıyorum Her yerde. Bana güzel hissettirecek, beni hala bir umudun varlığına inandıracak birini. Bdn tepeye tırmanmaya çalıştıkça aşağıya kayıyorum. Hani derler ya ' denemekten zarar gelmez ' diye denemek bile bana zarar veriyor artık. Ruhum ölüyor. Parça parça. Yavaş yavaş. Yaşadığımı hissedemiyorum. Ne ben varım ortada ne de bedenim. Sanırım ölüyorum ben. Sanki biri benden intikam alıyor. Sanki ölmemi istiyor ama yavaş ve acı dolu bir şekilde. Mutluluk denen şey gerçekten var mı? Bunca yıldır heyecanla beklediğim duygu... Bütün bekleyişlerim. Bütün hayaller boşuna mıydı? Ama belki de gerçek mutluluğa ulaşmaya az kaldı. Günlerdir su içmedim, yemek yemedim, yataktan çıkmadım ama çok halsizim. Sanki günlerdir yatakta yatan ben değilmişim gibi.Ama merak etmeyin aç değilim. Sadece birazcık ağzım kurudu. Bunun daha fazla süreceğini düşünmüyorum. Onu hissedebiliyorum. Az kaldığını biliyorum. Sıranın bende olduğunu. Çok özür dilerim. Bencilce davrandığım için. Ama sizde beni düşünün. Aksi taktirde sizde bencilce davranmış olmaz mısınız? Belki de çok mutlu olacağımız. Tanrının yardımsever ve merhametli olduğunu söylemişlerdi. Beni de affeder mi? Bu kadar açıdan sonra belki de benim gelmemi bekliyordur. Belki beni memnuniyetle karşılayacaktır. Belki bana ebedi mutluluk verecektir.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.