Umutları hiç yitirmemek umuduyla....
KÜÇÜK İSTAVRİTİN ÖYKÜSÜ
Küçük istavrit yiyecek bir şey sanıp
Hızla atıldı çaparıya.
Önce müthiş bir acı duydu dudağında
Gümbür gümbür oldu yüreği
Sonra hızla çekildi yukarıya
Aslında hep merak etmişti
Denizlerin üstünü
Neye benzerdi acep gökyüzü
Bir yanda büyük bir merak
Bir yanda ölüm korkusu
“Dudağı yarıklar” denir, şanslıdır onlar
hani görüp de gökyüzünü insani
oltadan son anda kurtulanlar
Ne çare, balıkçının parmakları
hoyratça kavradı onu
Küçük istavrit anladı, yolun sonu
Koca denizlere sığmazdı yüreği
Oysa şimdi yüzerken küçük yeşil leğende
Cansız uzanıvermiş dostlarına
Değiyordu minik bedeni
İnsanlar gelip geçtiler önünden
Bir kedi yalanarak baktı
Gözünün içine
Yavaşça karardı dünya
Başı da dönüyordu
Son bir kez düşündü
Derin maviyi, beyaz mercanı
Bir de yeşil yosunu
İşte tam o anda aldım onu
Yürüdüm deniz kenarına
Bir öpücük kondurdum başına
İki damla gözyaşından ibaret
Sade bir törenle saldım
Denizin sularına
Bir an öylece bakakaldı
Sonra sevinçle dibe daldı.
Gitti, tüm kederimi söküp atarak
Teşekkürü de ihmal etmemişti
Birkaç değerli pulunu
Avuçlarıma bırakarak
Balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme
Sorar gibiydiler,
“neden yaptın bunu, niye?”
“Bir gün” dedim “bulursam kendimi
yeşil leğendeki küçük istavrit
kadar çaresiz
son ana kadar hep bir umudum
olsun diye.
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.