Yazarın güçlü tasvir ve analizleri insanı büyülüyor, her bi cümlesinin altında hazineler yatıyor. Derin anlamlar saklı bu cümleleri öyle okuyup geçmemek düşünmek, tartışmak lazım geliyor. Ahmet Cemil ve ailesi, aslında aynı zamanda sıradan bi Türk ailesini de temsil ediyor; hayatın zorluklarına göğüs germeye çalışan, parasızlık ve itibarsızlıkla savaşan, çevresini çıyanlar sarmış iyi ve masum bir aile. Bu aile ki kaybetmeye mahkum...
Ah be Ahmet Cemil, ne çok üzdüler seni, sabrını ne çok zorladılar ama yine de kalp kırmadın, iyilikten şaşmadın.. Saf bir kalbi simgeleyen bu karakter hep yanlış seçimlerin, kişilerin ve hayallerin kurbanı oldu.Babasını kaybetti, kardeşini kaybetti, sevdiğini kaybetti, dostunu kaybetti.. Tek bir an bile yüzü gülmedi ama bir dakika bile kalbinde kin ve nefreti barındırmadı. O mai ile başladığı hayallerini siyah ile noktaladı. "Ah! Biçare hırpalanmış, ezilmiş hayat! Mai bir gece ile siyah bir gece arasında geçen şu nasipsiz, talihsiz ömür! Bir elmas yağmuru altında açarak şimdi bir siyah inci yağmuru altında gömülen o emel çiçekleri! " Onun tek hatası hep hülyalar içerisinde yaşamasıydı, hayat onun için yalnızca şiirlerden ve düşlediği olaylardan ibaretti. " Biraz hayatın somut gerçeklerini düşünmüş, bu toprak parçasının üstünde bir şiir bulutuna sarılarak uçmak için çalışmamış olsaydı bugün bu kadar mağlup olmayacaktı." Bu hatası ise onu hayatın acımasız gerçekleri ile yüzleşmesine mani oldu. Başaramadı, üstesinden gelemedi acılarının ve her şeyini kaybettikten sonra artık hayallerinin de bi anlamı olmadığını anladı. Hayatta kalan tek varlığı annesini de yanına alarak terk etti şehri. Sonrasında ne yaptı, acaba mutlu oldu mu? Yeniden sevebildi mi?
