Kitabı ilk aldığımda aşktan bi haber olan ben kitapla aşkın ne denli kudretli bir şey olduğunu gördüm. Bir kadının bir adama aşkını bu denli derin yaşaması ya da onda aşkı yaşatması beni benden aldı.
Şu cümlesinde dakikalarca takılı kaldım;
Bir ceviz ağacının en güzel şekliydi aşkın bavulu. Nazım'ın ruhunda dökülenleri yazan ellerinin yapımı tahta bir bavulun başlangıcı olmak şerefine nail oldu bu ağaç.
Bir kadının sessiz çığlıklarını anlatıyor bu kitap. Sevdiği, kendine hayat bildiği adam tarafından defalarca incinmenin diliydi sanki. Kitabın bazı kısımlarında kâh üzüldüm, kâh sevindim. Bir kadın nasıl olurda bir adama bu kadar tutulabilir. Aşk gerçekten koşulsuz bağlanmak mıydı?
"Piraye hayatı boyunca hep Nazım'da kaldı. Adresi daima Nazım'ın yüreği oldu. Kovulmuş bir misafir olmak bile kapının önünde hazır ve nazır beklemesine engel olmamıştı.
Bu cümlede göz yaşlarıma hakim olamamakla birlikte, gerçek aşk bu ise çağımız aşkları sadece bir kurgudan mı ibaret diye düşünmeden de kendimi alıkoyamamıştım.
Sanırım artık cümlelerimi sonlandırmamın zamanı geldi. Baş ucunuzda bulundurmanızı isteyeceğim yegane bir kitap Piraye'de Nazım Olmak. Benim sevdiğim kadar seversiniz umarım :)
Aşka esaret son bulsun. Adı aşk olanı azat ediyorum. Elveda aşk. Elveda Nazım...
