Gönderi
Mutsuz Aileler
Mutluluk Fotoğrafı, tıpkı Anna Karenina gibi vurucu ve kitabın baştanbaşa duygu yüklü olduğunun habercisi bir cümle ile başlıyor: “Grimes kız kardeşlerin mutlu bir hayatı olmadı.” Richard Yates’in anlatmak istediği bir meselesi var. Şehir hayatının monotonluğunda eriyip giden hayatları mercek altına alırken sözde ‘Amerikan Rüyası’nı didik didik ediyor. Daha önce okuduğum Bağımsızlık Yolu’nda bir çiftin git-geller ile çalkalanan yaşamını merkeze alarak bunu yapmıştı. Mutluluk Fotoğrafı’nda ise bir aileye, özellikle de anne babalarının boşanmasıyla giderek bir girdabın içine sürüklenen iki kız kardeşin hayatlarına odaklanarak yine derdini ustaca ortaya koyuyor.
Sarah ve Emily. Her ikisi de küçük bir çocukken yaşanan boşanma olayı, annelerinin anaç bir yapıya sahip olmamasından da ötürü onlar her ne kadar farkına varmasalar bu durum onlarda travmaya neden oluyor. Öyle ki boşanmanın getirdiği buruk bir çocukluk, onların bilinçaltına kadar sızıyor, mizaçlarına yansıyor. Sarah aile bağının gücüne inanıyorken Emily aileyi adeta yok sayıyor, havai ve özgür bir yaşam sürmenin peşinde bir ömür geçiriyor. Bana kalırsa Richard Yates’in romandaki başarıda burada. Çocuklukta yaşanan bazı olumsuzlukların ileri yaşlarda biz istemesek bir nasıl travmaya evrildiğini, karar alırken bile bize nasıl yön verdiğini hayatın sıradanlığı içinde ele alıyor. Kitabın dili oldukça yalın, kurgu öyle soluk soluğa değil, belki biraz da sırdan; ama dünyada kaç insan olağanüstü hayatlar yaşıyor. Mutluluk Fotoğrafı, hayatın gerçekliğini edebiyata yansıtıyor, yazgının insanın önüne çıkardığı, insan o an fark edilmese bile dönüm olacak anları tüm çarpıcılığıyla ama öyle yüze göze sokmadan usul usul ele alıyor.
·
195 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.