Gönderi
Arendt’in Vietnam Savaşı’nın olduğu bir dönemde ve 68 kuşağı gençliğinin üniversitelerde bir şeyleri değiştirmek adına yaptıkları eylemleri baz alarak kaleme aldığı bu yapıtı, devlet ya da iktidarın son yıllarda özellikle Türkiye’de bağdaştırıldığında günümüzde okunmaya değer politik bir kitap. Devlet/ iktidar şiddeti kullandığı sürece mutlak olarak üstünlüğü ele geçirir. Ancak, bu iktidarın
yapısı bozulmadığı sürece mümkündür. Yani emirlere itaat edildikçe üstünlük devamlılığını koruyacaktır. Arendt’e göre; iktidar, kuvvet, otorite ve şiddet aynı işlevi gördüğü için kimi zaman bu kavramlar aynı anlamdaymış gibi birbirinin yerine kullanılır. Arendt bu kavramları tek tek açıkladıktan sonra aslında şiddet ve iktidarın tezat iki şey olduğunu ortaya koyar. İktidara gelebilmen bir kitle tarafından desteklenmen ile mümkündür ancak halktan gelen destek son bulduğunda iktidar yitirilir. Herkesin özgür bir şekilde fikirlerini dile getirebildiği, insanların fikirleriyle var olabildikleri ve cezanın da ancak şiddetvari eylemlerin sonucunda uygulanabileceği bir kamusal alanın varlığından bahseder. Tüm farklılıklara rağmen tam bir eşitlik hakimdir. Eşitliğin sağlanması nezaket ile olur. Kamusal alan sayesinde gerçek manada bir insan olunabilir. Bu alan ile birlikte ortak fikirler daha şiddetle bir ortamda savunulma olanağı bulacaktır. Yine bu alan sayesinde siyasal partiler ortaya çıkabileceklerdir. Peki şiddet kamusal alanda uygulandığı takdirde ne kadar meşrûdur? Şiddetin sınırları var mıdır? Hannah Arendt şiddeti savunmaz. Ona göre şiddet asla meşrûlaştırılamaz ve övgü malzemesi haline getirilemez. Ancak hangi durum ve şartlarda zorunlu olarak uygulanabileceği belirlenmelidir. Şiddet politikanın temelini oluşturmaz. Aksine şiddet antipolitiktir. Ya şiddetten ya da iktidardan bahsedilebilir. Samimi bir şekilde destek alınabildiği takdirde iktidar ayakta kalabilir. Hiçbir şiddet araç ve argümanı bir iktidarı sonsuza dek ayakta tutamaz.
·
197 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.