"Eksik bir şey mi var hayatımda . Gökyüzü ciğerime doluyor." Genel tema "Aşk" ekseninde! Bazı öyküleri, kitabı yarıda bırakmayı düşünecek kadar, basit buldum. Sondaki "Aşk Köpekliktir" öyküsünü okuduktan sonra iyi ki okumuşum dedim. Ve aşk üzerine düşünmeye başladım. Kiminin "Beni teğet geçsin!" dediği kiminin uğruna sonuna kadar b.k'a battığı karmakarışık bir dünya olsa gerek. Aslında nedir ne değildir yetişkin halimle bilmiyorum. Bu duyguyu yaşayanların da bildiğini zannetmiyorum. (Bilen duyan gören olsa ortaya böyle saçma sapan senaryolar çıkmazdı.) Durumumuzu şöyle betimliyorum: Hepimiz aşkın karşısında okyanusun kıyısındaki/kucağındaki insancıklarız. Kimi uzaktan o engin maviliği salt seyretmekle yetiniyor. Maviliklerin içindeki yaşam düşleriyle sınırlı. Gerçeklik umurunda değil. Bu yüzden keyifli bir görünümü var ancak bir şeyler hep eksik... Kimi ise kendini ona gözü kapalı bırakıyor. Bazen içerisinde yüzmekten hoşnut bazen de yorulup kıyıya vurmak istiyor. Çünkü biliyor, ne kadar yüzerse yüzsün bir şeylere yabancı kalacak. Bir şeyler hep eksik... Kıyısında da kalsak dibine de vursak bir şeyler hep eksik... Aşk insana bir seçim yaptırır mı ki? Hayır! Uzaktan seyredenini de dibine gömdüğünü de kendisi seçer. Bu son cümlem ile betimlemeyi karalayıp incelemeye son vereyim. Sanırım aşk da böyle bir şey. Yazıyor, yazıyor, yazıyor. Ve karalayıp gidiyor. Minnak ve lilim daima kalbimde ....