Serçe Parmağı|Gökhan Özcan Bir kitabı okurken başka bir yazara/şaire beni yönlendirmesini seviyorum. Mesela bu kitapta bir an önce Rilke okuyasım geldi. 22 sıradışı hikayeden oluşan kitabın en sevdiğim hikayesi kitaba adını veren “Serçe Parmağı” oldu. Bir serçe misali, yazarımız bu kitabında da daldan dala konmaya devam ediyor. Kitabı okurken; kimi zaman kendinizi bir örümcek ağının karşısında bir ilmeğin ucunda, kimi zamansa düz bir gezegenin en uç noktasında oltayla yıldız tutarken buluyorsunuz. Bütün bu farklılıklar içerisinde yazarımız kendisini serçelere adamayı da ihmal etmiyor. Ne de olsa serçe parmaklarımız amaçlarına uygun bir şekilde kullanılmalı, değil mi? •Kendine yapacak anlamlı bir iş bulamayanlara bir bakın, göreceksiniz. Kendi eksenleri etrafında dönüp duruyorlar. Aynı şeyleri tekrar ederek, aynı kelimelerle konuşarak, aynı Sonuçlara vararak ömürlerini tüketiyorlar. Kendine yapacak anlamlı işler bulanlara içten içe öfkelenmekten de kendilerini alamıyorlar. Sanki içine düştükleri boşluk, bilinçlerinin altında kötülük salgılayan habis tümörler oluşmasına neden oluyor. Hayatta yapacak iyi bir işi, uygulayacak güzel bir fikri olanların yaptığı her şey onlara batıyor. Katlanamıyorlar. Hayatlarının içini insanlıkla doldurabilen insanlara. Oysa onların içinde denelenmekte oldukları boşlukların sebebi biz değiliz, yine kendileri. •" ...tarifi güç bir körlük yaşıyorum, anlamayı beceremediğim bir görmezlik... " •Söyleyecek iyi bir şarkısı olmayanlar için hayat kısa zamanda bozuk bir plağa dönüşüyor •Nasıl bir dünyada yaşıyoruz? Verdiğim selamı almaya üşenen bu tipler, sırf birbirlerini rahatsız edebilmek adına oturup akşama kadar binbir türlü küçük hesap yapıyor, minik minik dümenler çeviriyorlar •İnsanların öteden beri fena halde yanıldığı bir şey var; vakti zamanında yine bir insan tarafından konmuş kuralların bir daha asla değiştirilemeyeceğini zannediyorlar •Ömrünüz gökyüzünden kopup toprağa saplanan deli bir şimşek hızıyla geçiyor olabilir. •Yaşlı değilim, ölüm döşeğinde değilim, ama “kalbim bana da yetmiyor” diye düşünüyorum •Kendime her baktığımda , daha önce görmediğim bir eskilik görüyorum.

Serçe ParmağıGökhan Özcan · April Yayıncılık · 2010467 okunma

·

37 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Rü