··
61 views
Kitabı oxumamışam amma qaladakı hərbçilərin nə hiss etdiyini başa düşürəm. Bu cümlənizi biraz açıb aydınlaşdırsaq fikrimi başa sala bilərəm: "Elə o zaman anlayırsan ki, pəncərədən sənə gülümsəyən bir qız, bahar fəslində açan çiçəklər, ailənin doğmalığı bu qalada qalıb dəyişiklik gözləməkdən, şöhrət qazanmaqdan qat-qat artıq idi." Qalada(məhdud çevrədə, bunlara əlin çata bilməyəcəyin zaman) qalmağın özü elə bu yuxarıda sadalananlara həsrət duyğusu yaradır. Amma onlara ulaşanda artıq insanda bu duyğudan əsər-əlamət qalmır. Qəribə də olsa hərbi xidmətdə olanda hamı evi, ən kiçik şey üçün belə darıxır. Amma evə qayıtdıqdan bir müddət sonra keçmiş arzularını unudur.
Bu kitabı oxuyub bitirdikdə "Bu nə kitab idi? Monoton süjet xətti, fəlsəfi fikirləri olmayan bir kitab" deyib keçdim. Bu kitabdan sonra onlarla kitab oxudum, amma fikrim həmişə bu kitabda qalmışdı. Dino Buzzati "İtalyan ədəbiyyatının Shakespearei" adlandırılır və düşündüm ki, həqiqətən də, kitabda duyğular, hisslər o qədər mükəmməl izah olunub ki, sanki o qalada olanlardan biri mən idim və bütün hadisələrdə mən hər şeyi izləyirdim. Doğrudan da, müəllif kitabdakı hər bir obrazların duyğularını əla şəkildə ifadə edib. Bir sözlə, əla! 😍
Fikirlərinizə hörmətlə yanaşıram,amma məncə bu kitab vaxt itkisidi
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.