İncelemeden ziyade bir iç döküş olacak benim ki... Yazmaktan çok okumaya meyilliyim, bu sebepten bende derin izler bıraksada bir çok kitabı inceleme yazmadan rafa kaldırıyorum. Oysa ki aklımdan geçenleri, düşünceleri ya da yazmaya değer ne varsa bunları kaleme almam konusunda dostlarımdan fazlalıkla destek alıyorum ancak bu bir derinlik meselesi onların gördüğü gibi olmuyor herhangi bir konuda kendini otorite sayıp çalakalem bir şeyler karalamak. İyisi mi bunu başarıyla yapanlar yazsın diyip ben kabuğuma çekiliyorum.
Peki şimdi yazmaya karar verdim kısmına gelirsek "İza'nın Şakısı" içinde bulunduğum sıkıntılı bir süreçte ciddi bir etki bıraktı üzerimde...
Belki 1 yılı aşkın süredir okunmadan öylece rafta duruyordu. Sonra bi gün bi anda artık sırası geldi dedim ve okumaya başladım. Yalnız onca geçen zaman süresince hakkında sadece "şöyle güzel, böyle iyi" yorumları dışında tam olarak içeriğiyle alakalı net bilgiler veren yorumları okumamış olmalıyım ki, zaten bunu da sevmem kendimi kurmak gibi oluyor okuduğum kitaba karşı, bu yüzden konudan bihaber okuma serüvenime başladım.
Henüz kitabın ilk sayfalarında sayılacağım bi zamanda annem rahatsızlandı, zaten ciddi bir tedavi sürecinde olduğu bir dönemde farklı bir komplikasyon gelişti ve hastanede kalmak durumunda kaldık. Tesadüf ki yanıma aldığım kitap "İza'nın Şarkısı'ydı." Bir taraftan İza'ya sevgisini gösterme tarzına, asiliğine kızıp, diğer yandan kendi hayatıma anne, baba, kardeş varlığına ne kadar sıkı bağlanmam gerektiği konusunda kendime ders çıkardım. Ve okudukça her sayfada İza'yı sorguladım. "Nasıl Yapar?" "Gözünün önünde bir insanın mutsuzluğu onu günden güne yok ederken nasıl görmez?" Sonuca varamadım, çünkü duygusal olarak asla mantıklı cevap bulamayacağım bir zamanda bana bencilce bir şımarıklık gibi geldi.
Bazen bir roman karakteri olarak gördüğümüz tüm o insanlar hayatın tam içinden aslında, kimi zaman tanımadığımız biri, kimi zaman çok yakınımız belki de kimi zaman biz ta kendisiyiz. İşte okumanın gerekliliği burada devreye giriyor hepsi birer hayal ürünü olan insanlar bize hayat akışında ders veriyor.
İç dökmem bittiyse kitapla ilgili bilgi gelsin o zaman Macar edebiyatından geliyor bu eser, anne baba ve kız üçgeninde geçen bir kitap...
Şefkatin ve sevginin niteliğini sorgulatıyor. Acaba karşımızdakini nasıl seviyoruz ve nasıl şefkat gösteriyoruz... Göstermemiz gerektiği için mi, evlat olarak görev bildiğimizden mi ya da çevreye bir şeyler kanıtlama ayrıntısı mı? Tüm bu sorulara cevap aratan sade, temiz ve sarsıcı bir anlatım.
