Cengiz Dağcı’nın bu romanının üslubu diğerlerinden çok çok farklıydı, artık okuduğum en iyi romanlardan biri olmasının sebebi budur zannederim. Dağcı, diğer romanlarında doğrudan doğruya Kırım Tatarlarının uğradığı zulmü anlatıyordu, veya anlattığı bir şeyler vardı. Bu romanında ise, bu defa sanki zulmü öğretmek, anlatmak değil hissettirmek istemiş, ve çok da başarılı olmuş. Kitabın ilk başlarında spesifik detaylar yok, Haluk ile birlikte doğuyor, büyüyor, çocukluk yaşıyorsunuz, arkadaş ediniyor, farklı tecrübeler ediniyorsunuz. Anneniz ölüyor, amcanız kendini asıyor. Bütün bunları bir çocuğun içinden okuyorsunuz, Haluk’a alışıyorsunuz, hatta Haluk oluyorsunuz. Üstelik bunların hiçbirisinin farkına da varmıyorsunuz. Babanın gitmesiyle her şey değişiyor. Müsadereler ve askerler senaryoya dahil olduktan sonra, sürgün tehlikesinden bahseden birkaç cümle serpiştiriyor Cengiz Dağcı, korkmaya başlıyorsunuz. Sanki sizin başınıza gelecekmiş gibi. Ailelerin sürülmesi haberi geliyor, korku da artıyor. En sonunda bildiğiniz, sevdiğiniz, alıştığınız karakterlerden birine işkence edildiğini öğreniyorsunuz, sonra o karakter ailesi ile birlikte kamyona bindirilip meçhule götürülüyor. Zikredilmiyor, ama biliyorsunuz o insanların Sibirya’ya sürülmek üzere trenlere götürüldüğünü. Bu son kısımda o kadar karmakarışık şeyler yazmış ki Cengiz Dağcı, kitabın başını okumadan evvel sonunu okuyan bir kimsenin anlaması mümkün değil. Ama siz anlıyorsunuz, aynı şekilde hissettiğiniz için. Hülasa, 330 sayfalık kitapta sürgünden bahseden toplam otuz cümle yoktur, buna rağmen acıyı ve korkuyu hissettirdiği için Kırım Tatar sürgününü en iyi “gerçekten” anlatan romanı olmuş diyebilirim. Üstte “sanki bizim başımıza gelecekmiş gibi” korkmaya başlandığını yazmışım. Düzeltiyorum, Kırım Tatar sürgünü zaten bizim başımıza geldi. Yaşasın tam bağımsız Kırım!

Badem Dalına Asılı BebeklerCengiz Dağcı · Varlık Yayınları · 1970397 okunma

67 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

serdengeçti