Cumhuriyet Devri Türk Edebiyatı'nın tanınmış yazarı Necati Cumalı, Yaşar Kemal'in ifadesiyle "Yaşlanmaz Şair Çocuk" olarak anılır.
Uzun yıllar önce okuyup bir köşeye bıraktığım 36 yıllık bir yadigar elime alıp da yeniden okuduğum bu kitap. Tam tamına 36 yıl... Yaprakları olabildiğince sararmış, tarih kokan, ruhu olan bir kitabı okurken hissettiğim heyecanımı ve hüznümü anlatmaya kelimeler yetmez belki de... İşte bu yüzden seviyorum yaşayan, ölümsüz tek nesne olan kitapları.
Necati Cumalı "Acı Tütün" adlı romanında Ege Bölgesi'nde yaşayan köylü halkı, doğal çevresi içinde, gelenekleri, değer yargıları, duyguları ve inançlarını sadelikle yansıtmıştır. Yazar sadelik ve doğruluktan ayrılmayarak, yalın bir dille kaleme dökmüştür romanını. Kitapta birlik beraberlik ve dayanışmanın önemi vurgulanmıştır zaman zaman.
Kırsal kesim insanının çilekeş yaşamını, tek geçim kaynağı "tütün" olan ve onca eziyetine, ezilmişliğine rağmen hayatta kalma mücadelesi veren, bir başka deyişle hayata direnen emekçi kardeşlerimizin acı yaşamını dile getirmiştir.
Tütün işiyle uğraşan emekçi kadınların ellerinin nasır tutup, parçalandığına şahit olmuşumdur çok kez. Aynı Necati Cumalı'nın romanında olduğu gibi. Acıdır tütün.
~ ~ ~ ~ ~
"Tarlası dert, vergisi dert, çiftçi dert, yağmuru dert, fidanı dert, dikmesi dert, çapası, kırması, dizmesi, kurutması, korunması, balyalanması dertti. Ürün yetişinceye kadar geçinebilmek için sağa sola avuç açması, yüz kızartması, borcu, faizi dertti. On bir ay! On bir ay, evinde kim varsa, yaşlı anan baban, dört yaşını aşan oğlun kızın karınla, saatleri saymadan uğraşacak, didineceksin, sonunda hiçbir zaman yüzün gülmeyecek!"
"Haksız mıydı direnişleri? Haksız mıydı istedikleri üç beş kuruş fiyat artışı?"
"Acı işti, kahırlı işti tütün!"
"Kısacası halktı onlar. Elleriyle, kollarıyla, sağlıklı ruh yapılarıyla, yaşama güçleri, sağduyularıyla yaşamı bugünden yarına ulaştıran temeli, direğiydiler toplumun."
"Hiçbir dil, bu yılgın, bu kaçak güneş kadar yansıtamazdı onların üzgünlüğünü."
