Ne anlatsam, nasıl anlatsam, nereden başlasam içim, acıya kesiyor.Biz halk olarak dram severiz ondan gibi görünse de bu romanın içi yaşanmış acılarla dolu. .. Yaşı bana yakın olanlar 90'lı yılların siyasi açıdan pek de iç açıcı olmadığını hatırlar. Keşke her şey 90'lı yılların müzikleri kadar güzel olsaydı. Romandaki olaylar, insan yapımı bir cehennemin tam ortasında, Batman’da geçiyor. 90 yıllarda faili meçhul cinayetler, Hizbullah, domuz bağıyla öldürülenlerin gömüldüğü mezar evleri, ortadan kaybolan gençler, kadınların birbirini izleyen intiharları, aile içi şiddet, tecavüz gibi birçok yaşanmışlığı esere taşıyan Mehtap Ceyran'ın ilk romanı. Eser 3 ayrı koldan ilerliyor. Anın anlatıldığı satırlar Zehra Öğretmen'in ağzından ilerlerken, kaybolan Taha'nın günlüğünün ve isimsiz mektupların olduğu bölümlerden oluşuyor kitap. Eserin dili ise pırıl pırıl bir Türkçe... Muazzam anlatım... Eserde yaşadıklarına anlam vermeye çalışan çocuğun gözünden anlatılan kısımlarda yazar tarafsız şekilde bir çocuk gözüyle çok başarılı aktarıyor kurguyu. Babası tarafından görülmeyen, hiç var olmayan, şiddet gören, üvey anne dehşeti yaşayan çocuğun yaşadıkları içinizi parça parça edecek. "Silikliğimden mi bilmiyorum, bana vurmuyordu. Küçük olduğum için bana acıdığını sanmıyorum, belki de bu kadar silik olduğum için benden tiksiniyordu. Zaten hep bana marazlıymışım gibi davranıyordu. Ama her gece üvey annemle, ablama yaptığı işkenceyi bana seyrettiriyordu. O vurmadıkça ben daha çok siliniyordum. "s. 23 Fesla, Nasib, Medet, Kevser, Taha ve Zehra... Batman doğumlu Sevgili Mehtap Ceyran ise kitabını annesinin sokağının çocuklarına ithaf ediyor içine tanık olduklarını serpiştirerek... Kitapta geçen bazı yerlerden alıntılarla bitirmek istiyorum. Muhakkak okumalısınız arkadaşlar... Bana öneren arkadaşım Seda'ya da selam olsun beni Mehtap Ceyran'la buluşturduğu için. "O dönemdeki yakın arkadaşlarımdan birkaçı öldürüldü, kimisi hapishaneye atıldı, kimi Hizbullah'a katılıp ortadan kayboldu, kimi de dağa çıktı. Zaman, salyalarını genç ömürlere akıtan bir canavar gibi, bütün çocukluk arkadaşlarımı yuttu. Geriye kalanlar da kanadı kırılmış kuşlar gibi her biri bir yana savruldu. "s. 86 " Zaman hiçbir yarayı iyileştirmiyor, hiçbir suçu temizlemiyor ve hiçbir gerçeği değiştiremiyor. "s. 123 "Zaman anlamsız bir hızla geçiyordu. Şeyler ve insanlar cansız bir nesne, birer ölü parçası gibi yerinde kalıyor, eskimek ve kokuşmak dışında değişime uğramıyor ama zaman bir an olsun durmuyordu. Var olan ve yaşayan tek şey oydu sanki. "s.202