İçerisinde yedi öykü barındıran, benim bir öykü dışında altısını da beğendiğim ve etkisini hissettiğim Sadık Hidayet anlatımı. 1942 de yazmış, yanılmıyorsam sondan ikinci eseri. Bunalım ve intihara giden bir yaşamda, insanın iç dünyasını, çıkmaza giren yalnızlığını, öykülerdeki dramı ile gözler önüne seriyor. Kimisinde gizli, kimisinde alenen yakalıyorsun öyküleri okurken, hep eksik bir şeyler var, tamamlanması mümkün olmayan arayışlar, ya da kaçışlar. İçgüdü, aşk, kader, kaza, ihtiras gibi konuların işlendiği öykülerde; kitabın adını veren Aylak Köpek ön plana çıkıyormuş gibi görünse de, bence asıl öykü, kitabın son öyküsü karanlık odadır. Burada Sadık Hidayet net bir şekilde vardır.
Son öyküden birkaç cümle size:
“Ben hiçbir zaman başkalarını zevkine ortak olmadım. Ya katı bir duygu, ya mutsuzluk duygusu engel oldu bana. Yaşam derdi, yaşam güçlüğü. Bütün sorunların içinde en önemlisi insanlarla uğramak. Kokuşmuş toplumun şerri, yiyecek giyecek belası, bunların hepsi, durmadan gerçek varlığımın uyanmasına engel oluyorlar. Vaktiyle onların arasına karıştım; başkalarını taklit edeyim dedim. Baktım soytarıya dönmüşüm. Adına zevk edikleri her şeyi denedim; gördüm ki başkalarının zevki bana yaramıyor….. Her yerde, her zaman yabancı olduğumu hissettim. Güneşte her şey şımarıklaşıyor, sıradanlaşıyor. Korku ve karanlık güzelliğin kaynağıdır… Kendi içimde, kendimle olmak istiyordum…. Yoksa ne odamdan çıkmak, ne biriyle konuşmak isterim. Hatta hangi durumda olursa olsun, yatarak veya oturarak içebilmek ve yemek hazırlamak zorunda kalmamak için besinimi de sütle sınırlandırdım….Günün birinde paralar suyunu çekince ve başkasına muhtaç duruma düşünce hayatıma son vereceğim.”
