Öyle bir eser okudum ki adeta bir başyapıt illüstrasyonu. Ona Eserlerin doruğu diye rumuz taktım yani kitab-ı Şahika.
Peki neydi eserde benim hayatı ruhiye mi bu kadar etkileyen ?
İhsan Oktay Anar'ın Puslu kıtalar Atlası romanının , karakterlerin ve epik atmosferin resimli halini Yazan ve Çizen İlban Ertem;
17 yy. İstanbul'u iç mekan- dış mekan sinematografik yanlarını, hatta teknik ışık açılarına kadar o pudramsı tozlu havasıyla roman karakterlerini adeta konuşturur gibi çizerken, masalsı kelimeleri nükteli, biraz imgesel , üstüne metaforla-aforizmatik sözleri serpiştirerek , son olarakta hülyalı bir anlatımla sarmal kurgusal olay örgüsünü içine katıp , çöl çiçeği kokusunu bile hissettiren, postmodern bir bakışla parşömen kağıdı gibi olan sayfalara adeta gravür işler gibi bir ustalıkla kaleme almış.
Mizah yönüde olan kitapta, Konusu; İhsan karakterinin gördüğü rüyaları referans alarak bir harita çizme hevesinden süre gelen bir dizi olayları kapsıyor.
Osmanlıca terimler çoklukla olmasına rağmen cümleyi bütüncül bir bakışla değerlendirdiğiniz zaman kolayca her pasaj anlaşılıyor. Ayrıca söylemeden geçemeyeceğim, Osmanlıca diyalog cümleleri farklı bir tat katmış esere.
Ve incelemeyi bitirirken son faslı da kitabı eleştirenlere bir sufle vererek tamamlıyorum.
Osmanlıcada "aynür rıza" diye bir kavram vardır, kusur görmeden muhabbet ile bakan gözler demektir. İşte bu eseri okurken aynür rıza ile bakmak lazım.
Keyifli okumalar....
