"Gitmek derdine bir kez düşen için artık kalmak da yaradır.."
Kaldıkça yaranın büyüdüğü gerçeği bir yana dursun, peki gitmek derde çare olur mu?
Ve insan gitmekle gidebilir mi kendinden, geçmişinden?
Tarık Tufan, cevaplaması zor ve bir o kadar da karmaşık olan bu soru(n)ları ustalıkla işlemiş kitabında.
~
Farklı yaşamlara sahip olan İshak ve Jülide, tanıştıktan çok kısa bir süre sonra ortak bir paydada buluştuklarını farkederler: Anlatmadan anla(şıl)mak..
Her ikisi de kendi hayatları içinde '
Düşerken' ve bu düşüşü kimseler farketmezken tanırlar birbirlerini. Kendi kabukları içinde ölmeye yatan o ruhu görürler, çığlık çığlığa sustukları ne varsa duyarlar birbirlerinde.
Tam da bu sebeple; İshak, mevcut yaşantısından uzaklaşmak için gitmek istediğini söylediğinde, Jülide onu cesaretlendirmek ve yalnız bırakmamak için birlikte gitmeyi teklif eder. İki yabancı olarak çıktıkları şehirler arası yolculuk sırasında; hem iç dünyalarına, hem geçmiş yaşantılarına doğru da bir yolculuk gerçekleştirirler. Birbirlerine düşmemek için değil,
'yalnız düşmemek' için tutunurlar adeta.
~
Bölümlere ayrılmış olan kitabı hem İshak'ın, hem Jülide'nin hem de üçüncü bir anlatıcının ağzından okuyabilmek, anlatımı daha zengin ve kitabı daha doyurucu bir hâle getirmiş. Böylelikle okudukça derinleşen ve hüzünlendiren hikayelerin kahramanlarını içselleştirme imkânı sunmuş bizlere.
Bazı kitaplar derde derman olsun diye değil; o derdi en doğru, en hüzünlü ve en tanıdık biçimde ifade ettiği için okunur. Benim açımdan Tarık Tufan bunu başarabilen bir yazar. Cümlelerin samimi ve hikayenin hayatın içinden oluşuyla yazar; sivri uçlarda çok gezinmeden ama asla düzlükte de bırakmadan alıp götürüyor sizi.
Bir yolu yürümekle gitmiş olmadığın gibi, bir kitabı okumakla da bitirmiş olmuyorsun.. Rastgele, herhangi bir yerinden açıp okunabilinecek nadir kitaplardan oldu benim için.
İyi Okumalar_
··
52 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.