Gönderi
Yine aldı götürdü...
Sabahattin Ali’nin okuduğum üçüncü romanı “içimizdeki şeytan” diğer kitaplarında olduğu gibi derin izler bıraktı bende, ne zaman Sabahattin Ali okusam korkuyla karışık heyecan duygusuna kapılıyorum. Hem hiç bitmesin istiyorum hem bir sonraki sayfayı okumaya korkuyorum, garip hallere giriyorum. “Kürk mantolu madonna” ve “Kuyucaklı Yusuf” da benzer şeyler hissettim lakin “içimizdeki şeytan” bir başka. Gerçek hayatta gördüğümüz belkide kim olduklarının farkında bile olmadığımız Ömerler, Nihatlar, Profesör Hikmetler, Emin Kamiller, Muharrir Hüseyinler, İsmet Şerifler ve daha nicesi etrafımızda hep ve belkide onlardan birisiyiz bizde, bunun bile farkında olmadan içimizdeki hesabi tarafın etkisinde, burnu kaf dağının bile üstünde mahluklarız belkide, elinde oyuncak olduğumuzu varsaydığımız sözde şeytanın kölesi olmaktan nasılda memnunuz.
“Dünya kim? Benden başka dünya var mı?” Sorusuna cevabımız kendimizden başkaları ile ilintiliyse eğer korkmayın içinizde bir yerde Bedriler, Macideler var demektir; yani umut var demektir. Yaptığımız yada düşündüğümüz bir an olsun aklımızdan geçen kötülüklerde sığındığımız, çokta kurnazca olmayan bir kaçamak olan şeytanı bir kenara atmalı, her hareketimizden ve düşüncemizden yalnız kendimizi sorumlu tutmalı içimizdeki o alçak tarafı köreltmek için elimizden geleni yapmalı, nefsimizin kölesi, arzularımızın askeri olmamalıyız. Bilmeden inanmak için çırpınan ve dünyanın sonuna kadar var olacak o kalabalığın karşısında olmalı, gerçekleri görmeye çalışmalı ve iyi insanların var olduğuna, onlardan birisi olabileceğimiz umudunu yüreğimizde hep diri tutmalıyız.
Kesinlikle zaman kaybı sayılmayacak, herkesin okuması gereken bir roman.
·
9 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.