Gönderi
Nietzsche,hocana da sana da aşığım.
İkinizin beni yoran beyni, beni fazlasıyla azdırıyor.
İyi ki gözlerim sağlam iyi ki beynim alın-gan.
Varlığınızın daimiliğine karşı eğiliyorum
*
Kendi yaşamlarımızın en kapsamlı düzenlemelerinin kimi zaman nasıl da gerçek görevlerimizden kurtulmak için yapıldığını; sanki yüz tane gözü olan bilincimiz bizi orada bulmayacakmış gibi, kafalarımızı bir yerlerde saklamaktan ne kadar hoşlandığımızı; ruhumuzu, sırf ondan bir an önce kurtulalım diye, devlete, para kazanmaya, sosyal yaşama ya da bilginliğe satmakta ne kadar acele ettiğimizi; günlük işlerimizde bile, durmamak ve düşünmemek bize daha gerekli göründüğü için, yaşamı idame ettirmek için gerekli olandan çok daha ateşli biçimde ve düşüncesizce köleleştiğimizi hepimiz biliriz. Telaş evrenseldir çünkü herkes kendinden kaçmaktadır; bu telaşın utangaç bir tutumla gizlenmesi de evrenseldir, çünkü biz hoşnutmuşuz gibi görünmek ve perişanlığımız konusunda algısı en keskin olan gözlemciyi bile yanıltmak isteriz; hayatın süslenmesini ve gürültülü bir şenlik havasına büründürülmesini sağlayabilecek yeniymiş gibi görünen kelime çanlarına duyulan ihtiyaç da evrenseldir. Tatsız anıların birdenbire üzerimize çullandıkları ve bizim şiddetli el kol hareketleri ve sesler aracılığıyla onları kafamızdan kovmaya çalıştığımız o tuhaf duruma herkes aşinadır; fakat sıradan yaşamın el kol hareketleri ve sesleri hepimizin her zaman anıların ve içe yönelmenin korkusu içinde olduğumuzu göstermektedir. Bize böylesine dil uzatan şey, bizi uyutmayan bu sivrisinek nedir? Etrafımızda hayaletlere benzeyen şeyler dolanıyor, hayatın her anı bize bir şey anlatmak istiyor, ama biz bu hayalet sesi duymak istemiyoruz. Sessiz ve tek başımıza olduğumuz zamanlarda, bir şeyin kulağımıza fısıldanacağından korkuyoruz ve işte bu yüzden sessizliği aşağılayarak kendimizi sosyalleşme ile zehirliyoruz.
·
49 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.