Ferzan Özpetek.. Türk asıllı İtalyan yönetmen. Senarist. Yazar. Belki de çok daha fazlası. Okuduğum ilk kitabıydı Bir Nefes Gibi. Adı gibi geçti. Sevdiğim şeyleri çok çabuk tüketiyorum. Bir solukta okudum. Haziran 2020 ilk basımı yapılmış. İlk defa çok geç kalmadım :) İki kız kardeşin geçmişinde yaşadıkları aşk travması etrafında şekillenen olaylar anlatılmış. Çok sade, akıcı ve sevebileceğiniz türden bir kitap. Tabi sonunda aşkın o zehirli haline şahit oluyorsunuz, insanı hayata bağladığı gibi nasıl hayattan kopardığına, içinize o anlamsız öfkeyi, kıskançlığı nasıl koyduğuna da.. İçimin karanlık olduğunu düşünüyordum bu kitaba başlarken. Düşünmek değil içim karanlıktı. İçimin karanlığı aralandı biraz, çok, tümüyle.. Kısa bir süre içinde birçok şey yaşandı. Acı veren, mutlu eden, ne hissedeceğimi bilemediğim. Tüm duyguları aynı anda yaşadığım. Öfkelenirken mutlu oldum, mutluyum dediğimde aniden mutsuz oldum.Duygu karmaşası içine girip kendimi oradan kurtarmaya çalıştım. Hayatımda olmasını istediklerime taviz verdim, bunu yaparken benden bir şey gitmediğini düşündüm.Yanılıyor olma ihtimalimi rafa kaldırdım. Yaşam beni tüketti sonra ertesi güne mutlu uyandım. Yerden yere vurdu sonra yükseklere çıkardı. Yaşadığımı hissettim sonra ölü gibi uyandım. Kısa sürede oldu bunların hepsi. Ve hepsine ben izin verdim. Dünyadaki en tehlikeli duygunun aşk olduğunu hep bilirdim. Bunu deneyimlemeye gerek yoktu bilmek için. Duymak, görmek, başkasından dinlemek yetiyordu. O hastalığa kapılmama gerek yoktu. Mümkünse olmasın da. Her inceleme benim ruh halim ile doğru orantılı. Ve şuan ki ruh halim aşktan nefret ediyor. İnandığım, sığındığım her şey yerle bir oldu dün gece. Hepsini de ben yıktım.Eski yaralarım kanıyor gibi..Doğal olarak geçmişten şimdiye kadar ki her şeyi sorgularken buluyorum kendimi. Yaşadığım her şeyin bir sebebi olduğunu düşünen bir insanım / dım ben. Artık değil. Artık olan şeylerin, yaşanan olayların, tesadüflerin, neden şimdilerin bir sebebi olduğunu düşünmüyorum. Olmuş. Hayatın içinde olan her şey gibi.. Ben mutluluk ve umutsuzluğu birbirinden ayıramayanlardanım. Yapamamışım, becerememişim. Hep olduğu gibi. Hep olduğu gibi yanılmışım... Fırtınaya, yıldırıma, yağmura, kuraklığa dayanırım sandım. Bunlar olmaz demedim, yeter ki bunlara dayanabileceğim bir el olsun elimin üzerinde dedim yaparım dedim hani ben çok güçlüyüm ya, hani ben o ellerin ellerimde olduğuna inanmışım ya.. İnanmak.. Birine, bir duyguya, bir söze, bakışa.. Hepsi kocaman bir aptallık.. Sürüklenmekten yoruldum.. Olayların beni sürüklemesinden, insanların beni sürüklemesinden, hayatın beni sürüklemesinden.. Hepsinden. İnsanların ne yaparsam yapayım o hep benim yanımda olur düşüncesinden, böyle düşünmelerine sebep olmaktan yoruldum. Kendime uzun süre önce söz vermiştim değer görmediğimi hissettiğim, -düşündüğüm demiyorum hissettiğim -yerden koşarak uzaklaşmak ve bunu ne olursa olsun yapmak adına. Bunu bana hatırlatacak bir olay yaşamam sandım, unutmuşum insanları, acımasızlıklarını, bencilliklerini. İçimde çok büyük öfke var bunu bastırmak adına ne yapabilirim bilmiyorum. Hissettiğim sadece bu değil her yanımı hayal kırıklığı sarmış. Kendimi iyileştirmem ne kadar zaman alır bilmiyorum.. Umarım yıllar önce aldığı kadar değildir...

Bir Nefes GibiFerzan Özpetek · Can Yayınları · 20201,436 okunma

·

37 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Meltemmm