Sadece beğenmeyin okuyun, anlayın.
Eskiden çöp kutuları olmazdı mahalle aralarında. Mahalleli sözleşmiş gibi belli noktalar belirler oraya dökerdi çöplerini. Kokudan ve miktardan durulmayacak hale gelince de ilk rahatsız olan çöpü yakardı.
Ben de öyle bir mahallede büyüdüm.
Evlerin tüm gereksizlerinin ve gözden çıkmışlarının ortak noktalarda yok edildiği, yanan plastiklerin isinin perdelerimize sindiği küçük bir mahalleydi…
Hele mevsim yaz ise, uzaklardan burnunuza ya yanmış bir tarla ya içi yanmış bir düğün şarkıcısının ciğer kokusu gelirdi mutlaka.
“Oğlun kızın olsun hele unutursun mihribanım…” sitemlerinin bir yaz akşamı karıştığı cırcır böceklerinin sesinden, ciğer çığlıkları ayırt edilmeye çalışılırdı.
"Unutursun” derken her bir namesinde “keşke unutmasan” umudunu da taşıyan nahif duyguların insanları ile büyüdük biz.
İnsanın çok üzülmeyi “ciğeri yanmak” olarak tarif etmesi ayrı enteresandı, duyguların merkezi olan kalbin değil de ciğerin bu işe dahil edilmesi ayrı enteresandı aslında.
Çöplerimizden bile aylar sonra ateşe verince kurtulurduk biz, bir vazgeçiş seremonisi gibi….
Sonra bizlere bir şeyler oldu, hayatımıza yeni terimler girdi.
"o kaybeder abi!"
"ya sen neden tahammül ediyorsun ki? bas engeli geç!"
"sana bilmem ne mi yok!"
Artık insanlara çöp muamelesi yaptığımız, bir insanı yani bir canı yani üzülen sevinen küsen bir kalbe pislik muamelesi yaptığımız tuhaf zamanlar bunlar.
Kimsenin gözümüzde değeri yok artık, yerine yenisini koyduğumuz müddetçe.
Kimse ardından ağlanacak kadar kıymetli değil artık, güldürecek alternatifi var ise.
Hayatımıza tek tık ile aldığımız insanları tek tık ile çıkarıyor oluşumuzun adını “temizlemek” koyduğumuz, kendinden kirli eylemlerin baş aktörleriyiz.
“Yüzünü bile görmek istemiyorum
Yoluma çıkmasan iyi edersin
Sözlerim sana ağır mı geldi
Kalbini mi kırdım affedersin” şarkısı eşliğinde deli gibi tepinerek yani dans ederek, gidişleri kutlayıp laf sokma yarışları yaptığımız düğünlerimiz bile var artık. Hiç biri de gözümüze batmıyor.
Daha çok yalnızlaşan yalnızlaştıkça agresifleşen dünya kendi etrafımızda dönsün istediğimiz ama hiç dönmeyecek olan garip insanlara döndük.
O çöp hep kokuyor, aynı insan ciğeri gibi.
Ezgi Akgül
··
44 görüntüleme
Sarı saçlarına deli gönlümü
Bağlamıştın, çözülmüyor Mihriban
Ayrılıktan zor belleme ölümü
Görmeyince sezilmiyor Mihriban
Yar, deyince kalem elden düşüyor
Gözlerim görmüyor aklım şaşıyor
Lambada titreyen alev üşüyor
Aşk kağıda yazılmıyor Mihriban
Tabiplerde ilaç yoktur yarama
Aşk değince ötesini arama
Her nesnenin bir bitimi var ama
Aşka hudut çizilmiyor Mihriban.
Abdürrahim Karakoç.
Şu Unutursun Mihribanım şiiri de baya uymuş👍🏻
Unutmak kolay mı? ” deme,
Unutursun Mihriban’ım.
Oğlun, kızın olsun hele
Unutursun Mihriban’ım.
Zaman erir kelep kelep..
Meyve dalında kalmaz hep.
Unutturur birçok sebep,
Unutursun Mihriban’ım.
Yıllar sinene yaslanır;
Hâtıraların paslanır.
Bu deli gönlün uslanır...
Unutursun Mihriban’ım.
Süt emerdin gündüz-gece
Unuttun ya, büyüyünce...
Ha işte tıpkı öylece
Unutursun Mihriban’ım.
Gün geçer, azalır sevgi;
Değişir herşeyin rengi
Bugün değil, yarın belki
Unutursun Mihriban’ım.
Düzen böyle bu gemide;
Eskiler yiter yenide.
Beni değil, sen seni de
Unutursun Mihriban’ım.
Abdürrahim Karakoç.
Öyle Ezgi'cim malesef öyle..
Anlayana bu sözler tabi ,
Ama bir çoğu kişi anlamayacak bunu maalesef ...
Çok güzel olmuş kaleminize sağlık :)
😬ben yazmadımm🤭 Ezgi Akgül kaleminden
2 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Muazzam bir paylaşım okurken insanı hem gülümsetiyor hem de hüzünlendiriyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.