Gönderi
Kitabın ilk sayfalarında yazar daha konuya geçmeden önce kitabı yaşayanlarına ve ölenlerine ithaf ederek akıbetleri hakkında bilgilere yer vermiş. Bu bilgilerde ölenler kısmında isimleri geçen; kardeşi Luis ve Gloria kitaba henüz başlamamış olanlar için hiçbir şey ifade etmiyor. Hatta genç yaşta yaşama veda etmeleri üzüntü vermekle birlikte okunulup geçilen bir bilgiydi sadece. Fakat sayfalar ilerledikçe, Zeze'nin hayatına gitgide dahil oldukça; Luis'in ve Gloria'nın Zeze'nin hayatındaki yeri ve genel olarak mizaçlarına şahit oldukça intiharı konduramadım onlara ve yazarın acısını içimde hissettim. Nasıl dedim, nasıl ya, nasıl intihar etmiş olabilirler, önce gloria, yüreği zeze'ye dayanamayacak kadar ince olan gloria, sonra Luis, Ah Luis, Kral Luis, afacan Luis nasıl yaşamınıza kıyabildiniz? Gerçekten çok üzüldüm. Okudukça alıştım Zeze'ye, küçük kardeşimmiş gibi alıştım, sevdim afacanlıklarını ve zekiliğini. Manuel Valderes seni dövdüğünde ve ayağını kestiğinde senin için üzüldüm, sonra valderesle arayı düzelttiğinde ve birbirinizin dostluğunu kazanarak gerçek sevgiye şahit olduğunda sevindim. Her şey çok güzel derken Mangaratiba'nın hayatının üzerinden geçeceğini beklemiyordum. Nasıl bir duygu, nasıl bir acıydı o günlerce yataktan kalkamadın, acını yüreğimde duydum.. Hem sen de ne demiştin acı için; "Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçası ile kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi." Aynen öyleydi Zezem. Bu kadar küçük yaşta bu kadar acıya katlanmak ne büyük talihsizlik zeze. İyi ki tanıdım seni, yaşamının belirli bir zamanına şahit olduğum için mutluyum. Ayrıca adın ne güzel "Zeze" hiç unutmayacağım. Zeze'nin yaşamınının belirli bir anına tanıklık etmeyen herkese öneriyorum bu kitabı. İyi Okumalar :)
·
22 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.