İki türlü bakış açım var; Birincisi; Ustam ve Ben’den öncekileri okurken keyif aldığım, hayran olduğum bir yazar ve eserleri... Sonrası; son iki eserinden Ustam ve Ben felaket, bu da eh işte... Birinci bakışımda iki unsur var, ya ben değiştim, geliştim, Elif Şafak bana yavan geliyor... Ya da Elif Şafak değişti yavan yazıyor... Gelelim Havva’nın Üç Kızına... Müthiş bir ön yargı ile okudum - İkinci bakış açım aynı zamanda- İki ön yargım vardı... Birincisi yazını zayıflamış bir yazar, ikincisi birilerinin desteklediğine, birilerinin desteğini gördüğüne, devşirme bir yazar kategorisine girdiğine baya baya inanma noktasına geldiğim yazar.
İnce ince verilen ya da verilmeye çalışalan mesajları kitapta yakaladıkça ya paranoyak oluyorum ya da gerçekten sevgili yazarımız bunu yapıyor. Bir röportajında “Keşke çocuklara dünyadaki tüm inanç sistemleri öğretilse. Halbuki bizde mecburi olarak tek bir dinin tek bir yorumu öğretiliyor. Çoğulculuğa yer yok. Ben bunu sakıncalı buluyorum.” dediğini okuduktan sonra benim gibi geri kafalı birisinin anlayamayacağı şeyleri kitabın içine serpiştirmesine kızıyorum. Açık açık yaz öyleyse, tamamen bu konu üzerine git, gitmiyor ama dediğim gibi aralara serpiştiriyor. Göründüğün gibi ol yada olduğun gibi görün ilkesine/felsefesine uymayanlardan sıkıldım artık... Dinler arası diyalogların mimarları...
Ticari kaygıyı fazlasıyla hissettim, ne skandal gördüm kitabın sonunda, ne de Havva’nın üç kızını... Üç kız vardı bir yerlerde...Bir kız etrafında geçti... Bir şeye dokunuyor, bir yere bağlamıyor bırakıyor... Sayfaların sayısı arttı falan filan... Lütfen kızmayın bana bu incelemeyi size değil kendime yazıyorum... Yazdıklarımdan dolayı "zaman" beni utandıracak mı görmek istiyorum...