Gönderi
"çünkü hayat kurban arar..."
"Düşmedim Daha." Belli zamanlarda bu şarkıya uğrayıp tekrarlarım: "Düşmedim daha."( 90'lar çocuğu abi yahut abla müthiş bir şey :) Ama dinlerken beni adeta yerin dibine sokar, oturduğum yere gömülür kalırım. Yine de: "düşmedim daha."
"Kitapları da varmış, öyleyse okumak gerek bir zaman." "Bütün Güzel Çocuklar Şüpheli, bununla başlayayım."
Başladım, bir paragrafı okuyorum, "Allah Allah" diyorum sonra durup, "tuhaf..."
Nasıl tarif etmeli bu kitaptakileri bilmiyorum, doğru kelimeleri bulamıyorum bir türlü. Sanki... Sanki öylesine yazılmış gibiler. Bir okuduğumu dönüp tekrar okuyorum, bütün olarak baktığımda manasız görünen paragrafların arasında anlamla dolup taşan cümleler fark ediyorum sonra. Bu öylesine yazılmışlığın içinde öylesine yazılmamış dedirten şeyler var, sızısını içimde duyuyorum... Bazen insanın anlaşılması için anlaşılmaz olması gerekiyor, anlıyorum Umay Abla...
"Ne zor, yazarak anlatmaya çalışmak sustuklarını." diyorsun. Ve sustukça zorlaşıyor anlatmak...
"yüzüme bakıyorum
acım beni yaşlandırmış olabilir mi?" diyorsun; bir an aklıma ablam geliyor, birkaç sene öncesi:
- "Kaz ayakların mı çıkmış senin?" "Kızım kaç yaşındasın sen daha yeni 16 olmadın mı?"
- "Ee evet, bilmem, öyle mi, hem o ne be?" Bir koşu gidip aynaya bakıyorum, gözlerimin etrafındaki çizgileri kastediyormuş. Gördüm, iki çizgi de ağzımın kenarlarına yerleşmiş. Odaya dönüp "çok gülüyorum ya ondan olacak... gözlüğü de kullanmadım zaten yüz tipime gitmedi diye, bir de gözümü kısarak bakıyorum uzağa."
- "..."
"Kabahat bende, "ver abim oradan bir kilo domates!" der gibi gözlük mü seçilir? Adamın gösterdiği ilk modeli "tamam bu olsun" deyip aldım çıktım bir an önce eve döneyim diye. Neyse..."
Ertesi sabah yine aynaya bakıyorum, niye önce fark edemedim ki bu çizgileri? Oysa sabah akşam aynaya bakıyorum. Neyse. Olsun.. ben sevdim çizgilerimi, bir gülücük de aynadaki kendime atıyorum..
Evet çok gülerim, yerli yersiz, olur olmaz... Şeyi hatırladım... Şey..
"Acını kendinden bile saklamışsın" demişti doktor, 'sorunlarını halı altına süpürerek hayatına devam edemez insan." Belki de bunlar değildi ama bunlara benzer şeylerdi işte.. belki de ben uyduruyorum bütün bunları bilmiyorum zihnim çok bulanık... İyisi mi ben çubuk krakerimi alıp pencereme tüneyeyim yine, küçükken yaptığım gibi... Kaç yıldır aynı yerdeyim, bir türlü çıkamadım oynadığım kum havuzundan. Şunu dediğini net hatırlıyorum ama doktor: "Suçlu sen değilsin, suçlu o." Ama ben başıma gelenlerden hâlâ kendimi sorumlu tutuyorum.. haklıydın galiba, bu iş ilaçsız olacağa benzemiyor. Ruh halim ülkenin gündemine döndü... Bizim antidepresanla ilişkimiz "ne seninle ne sensiz" durumu.. İnsanın yaşadığı hayattan keyif alabilmesi için ilaçlara ihtiyaç duyması acınası değil mi?.. Ben kendimi mutlu sanırdım, beni tanımlarken herkesin kullandığı ilk üç sıfattan biri buydu. Bakın, size anlatıp ağladığım sırada bile gülüyorum gözümdeki yaşları silerken. Şu gülümseme yüzüme o kadar yapışmış ki... Kim bilir ne kadar komik görünüyorum.. Saçmalıyor muyum? Ben zaten hep deli saçması şeyler yazarım.. Bir defterde iki kapağın arasına sakladım hepsini. Benden başka kimse okumuyor onları. Arada geçmişte karaladıklarıma bir göz gezdiriyorum, "ne saçmalamışım be.." diyorum, "ama güzel saçmalamışım." Saçmalamadan anlatamıyorum, sen de haklısın Umay Abla, ben; "Nasıl anlatılır bilmiyorum, belki de hiç konuşmamak lazım."
Yine görüşeceğiz seninle!
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.