BirDem: "Ben Aslında Kim Değilim?": Ben Aslında Kim Değilim? sözleri işveli şivebaz bir naib kılıcı pek keskin bir şövalye sözü tok bir muzaffer kral sandılar beni ilkin, aslanı doğuranın beni de doğurduğunu… ebced ve cifirden anladığımı...

sözleri işveli şivebaz bir naib kılıcı pek keskin bir şövalye sözü tok bir muzaffer kral sandılar beni ilkin, aslanı doğuranın beni de doğurduğunu… ebced ve cifirden anladığımı bakırdan altın güzel avrat otundan zehir baldırandan öksürük şurubu yaptığımı sandılar kalpleri kalplere tutundurmak için zehir başka zehirler düşmanlarımı öldürmek için, eczadan ve tıptan ve cerrahlıktan ve sağaltmaktan ve tımardan anlarım sandılar beni, bilmediler yaram nerede bilmediler nasıl acıtır canımı gün göçüp de ay çıkanda sesleri alınınca şehrin gölgeleri tükenince nasıl taun gibi ve verem ve humma ve kara veba ve sıtma ve tifo gibi çöktüğünü üzerime kimsesizliğimin uzak illerden kente gelen atlas libaslı bir tüccar sandılar beni almayı ve satmayı saymayı ve deftere işlemeyi bilirim sandılar, karabiber ve hint yağı kına ve kişniş var sandılar heybemde güçlü köleler ve baharatlı cariyeler kuzeyden yontulmamış çelikler güneyden parıldayan küt kargılar altınlar ve gümüşler ve yakutlar ve zümrütler ve pırlantalar gizli sandılar. gizlenecek yerler aradım oysa geçtiğim yollar boyunca mağaralar ve dere yatakları ormanlar ve savanlar aradım saklanırsam geçer sandım susarsam geçip giderler yöremden karanlıkta kalırsam kimse tanımaz usulü ve nahvi ve sarfı bildiğimi bin delilden fetva devşirip bin geceler istinbad ettiğimi sandılar benim. işbiliyyeden ve merzugadan kazandan ve akabeden derdine hal çaresi ararların sarığıma yüz sürüp eteğimde günler geceler boyu bekleştiğini çaresizce. halbuki dilsiz bir elçinin rüyasıydı dünya benim için onu daha da zorlaştırmadım üleştim ağaçtan ne düşüyorsa razı oldum tayınıma, istemedim çoğunu kuyuya sarkıtılan iplerin getirdiği neyse ona bir usturanın getirdiği neyse ona razı oldum rumu ve şamı karış karış gezdiğimi sindi ve endülüsü arşınladığımı fransisken rahipleriyle ve kalenderi dervişlerle düşüp kalktığımı yaydılar ardım sıra, padişah sofralarında şaraplar içip eşkıya duldalarında av eti kemirdiğimi ve elbet her şehirde bir dilber yüzünden kıydığım canların yekununu anlattılar. kendimden kalkıp kendime dönmekten atımın paslandığını ve sahtiyan çizmelerimin yol düşleri gördüğünü anlatmadım kimseye kimse bendim, anlatmadım. beni deli sandılar ilkin nefesi kuvvetli kocakarılar üflerse üzerime sarı kantarona kakule katıp içersem hücend ve rast ve ırak makamı şarkılar dinlersem kalırsam kimselerin uğramadığı bir hücrede düzelirim sandılar. insanın düzelebileceğini reddettim ben. o kıyıcının, o kara gözlü zalimin o kadir kıymet bilmez vefasızın o bilinmedik kör kuyunun düzelmesini beklemedim hiç. kendimi beklemedim. dinlemedim med cezirden başkasını hücrenin tabanında fareler vardı onlara verdim derdimin yarısını kalanını kendime sakladım kalanını sakladım herkeslerden saklamadım dünyanın bana kötü geldiğini saklamadım bir çift gözün içinde ne geziyor bildiğimi bildiğimi saklamadım, unuttum ben bildiğimi fareler mordu, ben esmer böylece anlaştık böylece indik dünya denen binitten beni sihirbaz sandılar ilkin. asamı yere vurunca ejderhalar sökün edecek sandılar göz boyayacak ve altın kazanacaktım böylece namım benden önce ulaşacaktı şehirlere ve mezralara kaybolacaktım insanların gözlerinin önünden ve suda bekleyecektim ve uçacaktım havada ve ikiye bölecekti beni kılıçlar yine de tek parça kalacaktı bedenim asamı yere vurdum elbet yine de incecik bir çıtırtı çıktı ve sihirdi incecik çıtırtı inandıramadım insanları inanmadı bana kimse çıtırtı. asa. ben. ejderha. bir çölün bitiminde masal anlatıyordu bir berberi kızı beni masalına kattı. bildi sihirbaz olmadığımı. bildi. bilinecek bir şey yoktu ortada. şiir vardı. oradaydı. dağın doruğunda. çıktım ben oraya amma ki söylemedim kimseye çıktım ve orada bulduğumu kendime sakladım delilikti. güzellikti. perişanlıktı sadece erbabının bildiği. susuverdim öylece. beni şair sandılar kalbim yok ve hiç acımıyor sandılar en sonunda ben de bir ustura yardımıyla bir gece vakti kalbimin olmadığını zannedenlerin kalplerini kırmak umuduyla alınmamış yol, gidilmemiş orman kalmasın diye kimse yanılmasın hakkımda yanıltmayayım kimseyi diye kalbimi usulca oydum yerinden. kan geldi.

İsmail Kılıçarslan

23 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

BirDem