/:
Behlül-i Dânâ bir gün Bağdât sokaklarından birinde giderken, oynayan çocuklar gördü. Çocuklardan biri ise bir köşeye çekilmiş onlara bakıyor ve ağlıyordu. Behlül-i Dânâ o çocuğun yanına gitti ve;
“Ey çocuk niçin ağlıyorsun? Gel sana bir şeyler alayım da sen de arkadaşlarınla oyna.” dedi ve çocuğun başını okşadı.
Çocuk bakışlarını Behlül’e çevirdi ve;
“! Biz oyun için yaratılmadık.” dedi.
Behlül bu söze şaştı ve çocuğa;
“Ey oğlum! Peki niçin yaratıldık.” diye sordu.
Çocuk;
“Allahü teâlâyı bilmek ve O’na ibâdet etmek için.” dedi.
Behlül hazretleri;
“Peki bunun öyle olduğunu nereden biliyorsun?” diye sordu.
Çocuk, Mü’minûn sûresinin 115. âyet-i kerîmesini okuyuverdi. Meâlen; “Sizi ancak boşuna yarattığımı ve gerçekten bize döndürülmeyeceğinizi mi zannettiniz?”
Hazret-i Behlül tekrar;
“Ey çocuk. Sen hakîmâne konuştun. Bana biraz daha nasîhat et.” dedi ve ağlamaya başladı. Kendinden geçmişti.
Kendine geldiğinde çocuğa;
“Ey oğlum! Senin günâhın yok. Sen bir çocuksun. Nasıl oluyor da böyle düşünebiliyorsun?” diye sordu.
Çocuk da;
“Ey Behlül! Babamı ateş yakarken gördüm. İri odunları küçük çırpılarla tutuşturuyordu. Ben de Cehennem’in yanan küçük odunlarından olacağımdan korkuyorum.” dedi.
Bu sözler üzerine Behlül-i Dânâ hazretleri tekrar ağladı. Kendinden geçti. Kendine geldiğinde çocuğu yanında göremedi. Oradakilere bu çocuğun kim olduğunu sordu.
Onlar;
“Tanımadın mı?” dediler.
Behlül;
“Hayır.” deyince, onlar;
“Bu, hazret-i Hüseyin evlâdından seyyid bir çocuktur.” dediler.
Behlül de; “Ancak böyle bir ağacın meyvesi bu kadar olgun olabilirdi.” deyip oradan ayrıldı.
Rabbim bizi Ehlibeytten ayırmasın amin
··
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.