Paranın getirdiği huzurun veya mutluluğun bir sonu vardır, bu son oldukça sancılıdır, can sıkıcıdır, hayal edilen, arzu edilen, çaba verilen, savaşılan, kalp kırıp, ego tatmini yaptığınız bir süreç sonrası elde ettiğiniz şey hiç arzu etmediğiniz, hayal etmediğiniz bir şey haline gelir. Para sizi özgür kılar, bu konuda kendisine hak vermek gerekir, bir anahtar olarak kullanıldığında faydasını görmemek imkansız gibidir, ama ona tapmak; bu büyük bir yanılgıdır, tıpkı İvan İlyiç’in yaptığı gibi. Tolstoy’un ince ince dokuduğu roman her satırda bize bir şeyler veriyor, naif üslup sayfaların akıp gitmesine vesile olurken, devamını merak ediyor okur, sonu başlangıç olan kitaplardan bu, son başta, gelişen olaylar silsilesi tam olarak ortada, giriş ise sonda, efendim, evet öyle. Tolstoy eserlerinde sıkça gördüğümüz memur ve devlet düzeni eleştirisi yine bizi karşılıyor, adil olmak şöyle dursun, yine birileri kayırılıyor ve oradan oraya terfi alıyor, çarpık ve kayırıcı düzen yüzyıllardır insanlığın hastalığı, hak etmek ve doymak insan lügatinden çoğu zaman çıkıyor, pek nadir insanda vücut buluyor, erdem dediğimiz şey pek yakamıza yapışmıyor, -dayıcılık kazanıyor kısacası-, genellikle hak edilmeyen paranın insana verdiği coşku var olmayan egoyu ve kibri tetikliyor, ondan sonrası malum, değişmeyen sonuçlar ortaya çıkıyor, bu hikayelerin sonu belli, şaşmıyor ama yaşanıyor, yaşanmaya da devam ediyor, etmeye de devam edecek, insan var olduğu sürece ne sömüren ne de sömürülen değişmeyecek, vurdum duymaz insan tatmin olmadıkça kendi içinde yarattığı dünya da tatmin olmayacak. Klasiklere inceleme yazmak pek sevdiğim bir şey değil, herkesin alacağı şey başka iken yazar seviciler can sıkıcı olabiliyor, ne desen yaranmıyor yazar sevicilere ama yapacak bir şey yok, herkesin bir fikri var, elbet bizimde fikrimiz olacak, olmasın mı, olamaması için mi okuyoruz, lütfen. Kitabı okurken muhtemelen kendinizden bir şeyler bulacaksınız, eh zaten bu tarz kitaplar yaşanmışlıklardan alır hakikati ve bize nakleder en gerçekçi şekilde tüm vahameti, biraz kafiyeli oldu sanırım, olsun o da öyle olsun. "Akşam olmuş, sabah olmuş, cumartesi pazar olmuş, hepsi birdi, bir şey değişmiyordu: Bir an dinmeyen, içini sızlatan o ağrısı; hiç umudunun kalmadığı, sürekli ondan uzaklaşan, ama hâlâ bir türlü gitmeyen yaşamı; üzerine üzerine gelen o tek gerçek, o korkunç, nefret ettiği ölüm. Günlerin, haftaların, saatlerin lafı mı olurdu burada?" #93899529 Yaşamın içinde ölüm, ölümün içinde ölüm, yaşayın yaşayabildiğiniz ölümü içene; yaşamınız solana, ruhunuz satılana, egonuz patlayana, kibriniz son bulana kadar. Keşkeleriniz olacaksa yaşamayın bu hayatı, düşünün öyle yaşayın, anlık karar veremiyorsanız düşünüp karar verin, seçimler çıkar karşınıza bazen farkında olmazsınız, kafanızı kaldırın bir bakın, etrafınızda neler dönüyor, neler oluyor, hayatınızı bir koşuşturmaya feda etmeyin, para peşinde koşarken yaşlarınızı heba etmeyin, para yaşamak için elbette önemli bir obje hatta kimine göre dünyanın en önemli kullanılabilir objesi. Belki öyledir, tersini düşünen bizler hatalıyızdır, kim bilir, her şeyi bildiğimizi sanacak kadar ahmak değiliz herhalde, başkalarına da bir şeyler bırakmalıyız, onlarda düşünsün değil mi? Oradan, buradan, birazda şuradan; Tolstoy dedemize layık bir inceleme olmasa da okumak isteyene biraz fikir aşılamıştır düşüncesindeyim, edebi eserimize biraz edebi olmayan inceleme sundum, olur bazen böyle, afiyet olsun efenim… "Peki ama nedir bu? Niçin? Olamaz! Yaşam böylesine anlamsız, bu kadar igrenç olabilir mi? Öyle idiyse, öylesine anlamsız, öylesine iğrenç idiyse, o zaman niçin ölmeli, niçin acı çekerek ölmeli? Bir yanlışlık var bunda." #93998550 Okuyun, deneyimleyin, hissedin, düşünün. "Hepimiz öleceğiz. Niçin yapmamız gerekenleri yapmayalım ki..." Sağlıcakla.

İvan İlyiç'in ÖlümüLev Tolstoy · İletişim Yayınları · 201445,7bin okunma

··

116 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Murat Ç