Tolstoy, bu kısacık ama etkili romanını sanki önce ölmüş, sonra da tövbeestağfurullah, İvan İLYİÇ kimliğiyle dirilip yazmış gibi. Ölüm döşeğindeki hasta bir adamın acılarını ve o ölüm anını başka türlü yazıp hissettirmesinin başka bir açıklaması ''büyük yazar'' olmasından mı? Tamam, o da olabilir ama ilk söylediğim sanki daha mümkün :) Kitabı okuyan herkes rahat olsun artık. Bizler ölümü, ağrılı ve acılı bir ölümü artık biliyoruz. Gördük, hissettik ve yaşadık kitabı okurken. Gayrı ölüm bize ne eylesin bu saatten sonra? Ölmeden önce öldük! Hayat nasıl bir tecrübeden ibaretse, ölüm de tabiki bir tecrübedir fakat bu tecrübeyi sadece maalesef ölüler biliyor. Yaşarken ölümü merak eden, bilmek isteyen herkes okusun da biraz tecrübe sahibi olsun. O kaçınılmaz an gelip çattığı zaman en azından konudan habersizmişiz gibi, yada ben ne ölücem ya sen öl der gibi davranmayız da o anın, ölümün tadını çıkarırız gibime geliyor. Şimdiden çok heyecanlıyım :) bilinçli bir ölüm gibisi var mı? Çekilin, geliyorum, tamam benden bu kadar diyerek. Ölümle ilgili tecrübeleri birebir İvan İLYİÇ'in ağrılı sancılı can çekişmelerinden yeterince aldıysak haydi bir de hayatla ilgili tecrübelere bakalım. Zira hala yaşıyoruz, işimize yarar, lazım olur. İvan'ım İLYİÇ'im ölüm döşeğinde hayatı ve ölümü ile ilgili neler olduğunu anlamaya sorgulamaya başladığı anda kafamda arka fonda ''Cahildim dünyanın rengine kandım'' diyen Neşet BABA çalmaya başladı. Şaka yapmıyorum. Kitabın yarısını bu türküyle birlikte okudum ama kafamda çalıyordu sadece. Müzik dinleyip aynı anda kitap okuyamıyorum ben. Konsatrasyonumu bozuyor. Ama kafamda her konuyla ilgili fon müzik listem mevcut. Yeter ki hissettirsin. Hayat gailesi içinde hırslarımız, aç gözlülüğümüz, belki de bağlanmış basiretlerimizden dolayı kocaman bir yanılsamaya düşer ve ''yaşıyoruz bu hayatı moruck'', ''yaşıyorsun bu hayatı diyenler yaşamadığımız zamanlara saysın moruck'' triplerine girer, kariyerimiz ve cebimiz biraz doluysa iyice şaşırır yaşadığımızı sanırız. Ta ki, korktuğumuz tek melek Azrail gelip ayaklarımızı gıdıklayana kadar. Seçtiğimiz meslek değiliz, kazandığımız para değiliz, okuduğumuz okul değiliz, gezip tozduğumuz güzel kadınlar, yakışıklı erkekler değiliz, kurduğumuz yuva değiliz! Çünkü biz kuş değiliz, ne yuvası? Bindiğimiz araba, oturduğumuz ev değiliz. Yediğimiz, içtiğimiz, giyindiklerimiz değiliz. CAHİLLİK EDİP DÜNYANIN RENGİNE KANMAYIN. Peki ne yapalım? Derviş olup mağaraya mı çıkalım bir hırka bir hurma ile? Yok, o da değiliz. Şunu anladım ki, ahh Tolstoy ah, şunu anladım ki, o ölüm anı gelip çattığı an, hani bir laf var ya, dünyanın en güzel kıçına da sahip olsan, yine o kıçla oturacaksın oturduğun yere...işte aynen öyle, bu hayatı nasıl yaşarsan yaşa o ölüm anında, öleceğini anladığın anda, o bilincinin açık olup yaşadığın hayatı sorgulamaya başladığın anda, ne yaparsan yap, nasıl yaşarsan yaşa her şeyi bir bir sorgulayacak ve yapayalnız öleceksin. Kesin bilgi arkadaşlar, haberiniz olsun, yapayalnız öleceğiz. İstediğin kadar kalabalık yaşa, istediğin kadar güzel yaşa, yapayalnız geldik, gideceğiz. Yaşarken doğru yaptığımızı zannettiğimiz her şeyin zamanla yanlış olduğunu anlayamasak bile o yanlışı ölüm bize anlatacak. İvan İLYİÇ, hayatı boyunca her şeyi kural ve nizamına göre yaptığını sanan bir Yargıç. Bu hayatı namuslu ve onurlu şekilde yaşadığını düşünen standart bir insan. Son günlerinde yaşamını sorgulayan ve çektiği fiziksel ölüm sancılarından çok manevi sancılarıyla bağıra bağıra can veren kocaman bir yanılsama. Ölümü artık tanıyorum, geldiği zaman yabancılık çekeceğimi düşünmüyorum. Ne hale soktun beni Tolstoy! Hayatta sizi mutlu eden ne varsa yaşamanız dileklerimle. Hesap, kitap, hırs, çakallık, çukallık yapmadan, dünyanın rengine kanmadan, bir sincap gibi ciddiyetle yaşamanız dileklerimle. He, ayrıca teselli olur mu bilmiyorum ama biz varsak korkmayın ölüm falan yok, ölüm varsa yine korkmayın o zaman da biz yokuz. İyi okumalar :)